سال 249 هجری قمری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سال ۲۴۹ هجری قمری، چهل و نهمین سال از قرن ۳ قمری و مصادف با سال ۲۴۱ هجری شمسی است. در این سال رویدادها و وقایع نظامی و غیرنظامی مختلفی در جهان اسلام رخ داد، مانند: بروز بلایای طبیعی در
بغداد، انتخاب
محمد بن فضل جرجرائی را به وزارت توسط
مستعین عباسی، وقوع جنگ و نبردهای پراکنده میان رومیان و مسلمانان در نواحی مختلف، درگذشت برخی از شخصیت‌های مشهور مانند
احمد بن محمد اغلب و ... .
• سرداران ترک علیه «
اوتامش» توطئه کرده، او را به قتل رساندند.
• مستعین،
محمد بن فضل جرجرائی را به وزارت انتخاب کرد.
• بغداد به خاطر شکست‌هایی که مسلمانان از رومیان متحمل شدند، درگیر آشوب و شورش گردید.
• مردم با یورش به زندان‌ها درب آنها را باز کرده و زندانیان را برای این که داوطلب جنگ با رومیان شوند، آزاد کردند. تعداد داوطلبان برای جنگ رو به فزونی گرفت؛ ولی خلیفه در این مورد تصمیم خاصی اتخاذ نکرد.
• درگذشت
ابوابراهیم احمد بن محمد اغلبی فرمان روای افریقیه و رسیدن
زیادة الله ثانی به حکومت آن سامان.
• شیوع طاعون سهمگین در بغداد و زلزله در «
ری» که جمع فراوانی را کشت و خانه‌های بسیاری را ویران کرد.
وقوع جنگ و نبردهای پراکنده میان رومیان و مسلمانان در نواحی مختلف:
- مستعین، جعفر بن دینار معروف به «خیاط» را برای جنگ تابستانی به آن سامان راهی کرد. جعفر در این یورش دژها و انبارهای آذوقه را فتح کرد.
- عمر بن عبدالله اقطع حاکم «ملطیه» دست به حمله زد و تا ساحل دریای سیاه پیشرفت کرده بر شهر «امزوس Emzos» ـ که امروزه «سامسون» خوانده می‌شود ـ تسلط یافت.
- امپراتور میخائیل، لشکری نیرومند فراهم کرد و با «عمر اقطع» در محلی به نام «مرج الاسقف» درگیر شد. در این نبرد «عمر اقطع» و عده زیادی از مسلمانان به قتل رسیدند. پس از آن رومیان به سوی مرزهای شرقی «جرزیة» به پیش روی ادامه دادند تا این که علی بن یحیای ارمنی با رومیان درگیر شد، اما او و تعداد زیادی از سربازانش کشته شدند. شکست مسلمانان در این دو جنگ سبب شد که مردم بغداد دست به آشوب و فتنه بزنند.
- محمد بن عبدالرحمان دوم، فرمانروای اندلس سپاهی را به فرماندهی پسرش عبدالرحمان گسیل داشت و او برخی دژها و قلعه‌های (البا) را تسخیر کرد.
•
احمد بن محمد بن اغلب.
•
اوتامش.
•
علی بن جهم.
•
علی بن یحیای ارمنی.
•
عمر اقطع.
•
مازنی.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۵۳۳.
