زوی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَوَىّ (به فتح زاء و واو) و
زِىّ (به کسر زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای كنار كردن، برگرداندن، منع كردن و جمع كردن است. از اين كلمه هشت مورد در
نهج البلاغه آمده است.
زَوَىّ و
زِىّ به معنای كنار كردن، برگرداندن، منع كردن و جمع كردن است. «زوَى الشيءَ يَزْوِيهِ زَيّاً: نحَّاهُ و صرفهُ و منعهُ و جمعهُ»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصيّت خويش به
حسنین (علیهما‌السلام) می‌فرمايد:
«وَلاَ تأْسَفا عَلَى شَيْء مِنْها زُويَ عَنْكُما» یعنی:«تاسف نخوريد بر چيزی‌كه از
دنیا از شما رفته است.»
(شرح‌های نامه:
)
درباره دنيا فرموده:
«و انْصَرِفوا بِقُلوبِكُمْ عَنْها، وَ لاَ يَخِنَّنَّ أَحَدُكُمْ خَنينَ الاَْمَةِ عَلَى ما زُوىَ عَنْهُ مِنْها» یعنی: «با دل‌هايتان از دنيا بگرديد و كسى از شما مانند ناله كنيزان ناله نكند بر آن‌چه از دنيا از وى رفته است.»
(شرح‌های خطبه:
)
از این ماده هشت مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زوی»، ج۱، ص۵۰۷.
