زهور (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زُهور (به ضم زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تلألؤ، صفا و نورانى شدن است. مشتقات این ماده که در نهج‌البلاغه آمده:
أُزاهير جمع
ازهار و آن جمع
زُهْرَه به معناى غنچه است.
زُهور به معنای تلألؤ، صفا و نورانى شدن است. «زَهَرَ السراجُ و الوجهُ و القمرُ زُهُوراً: تلأْلاَ»
و نيز «زَهَرَ الشيءُ: صفا لونهُ»
«زُهْرَه»: غنچه‌ای كه با صفا نمايد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره بنده
هدايت يافته فرمايد:
«أَعانَهُ اللهُ عَلَى نَفْسِهِ، ... فَزَهَرَ مِصْباحُ الْهُدَى فِی قَلْبِهِ.» «خداوند او را بر نفسش يارى كرده و چراغ
هدایت در دلش روشن شده است.»
(شرح‌های حکمت:
)
و نيز فرموده:
«وَ الْعَدْلُ مِنْها عَلَى أَرْبَعِ شُعَب: عَلَى غائِصِ الْفَهْمِ، وَغَوْرِ الْعِلْمِ، وَزُهْرَةِ الْحُكْمِ.» «
عدل از اركان
ایمان بر چهار شعبه است بر فهم عميق و علم باطنى و حكم زيبا و نورانى.»
(شرح‌های حکمت:
)
أُزاهير جمع ازهار و آن جمع زُهْرَه به معنى غنچه است.
در وصف
طاووس فرموده:
«فَهُوَ كَالاَْزاهيرِ الْمَبْثوثَةِ.» «آن مانند غنچه‌هاى باز شده است.»
(شرح‌های حکمت:
)
پنج مورد از اين ماده در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زهور»، ج۱، ص۵۰۳.
