زَقْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَقْو (به فتح زاء و سکون قاف) و
زُقاء (به ضم زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای فریاد و صیحه است.
مشتق این واژه در عبارت است از:
زاقی به معنای صیحه و فریاد کننده، به کار رفته است.
امام علی (علیه‌السّلام) در بیان ویژگی‌های طاوس از این کلمه استفاده کرده است.
این ماده فقط یک‌بار در نهج البلاغه آمده است.
زَقْو و
زُقاء به معنای فریاد و صیحه است.
زَقا زَقْواً و زُقاءً: صاح زاقی به معنای صیحه و فریاد کننده است.
موردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام (علیه‌السّلام) درباره طاووس فرموده:
«فإذا رَمى بِبَصَرِهِ إِلى قَوائِمِهِ زَقا مُعْوِلاً بِصَوْت يَكادُ يُبِينُ عَنِ اسْتِغاثَتِهِ» «چون به پاهایش نگاه می‌کند ناله و فریاد می‌کشد با صدایی که نزدیک است
استغاثه خویش را اظهار نماید.» (از مکروه داشتن پاهایش).
از این ماده فقط یک‌بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زقو»، ج۱، ص۴۹۷.
