زَعْزَع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَعْزَع ( به فتح زاء و سکون عین و فتح زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای حرکت دادن، یا حرکت شدید دادن است.
مشتق آن عبارت است از:
تَزَعْزَع (به فتح تاء و زاء و سکون عین) که به معنای حرکت کردن است.
امام علی (علیه‌السّلام) در توصیف
دوران جاهلیت از این واژه استفاده کرده است.
این کلمه فقط دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
زَعْزَع به معنای حرکت دادن، یا حرکت شدید دادن است.
تَزَعْزَع به معنای حرکت کردن است.
برخی از مواردی که در نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السّلام) درباره دوران جاهلیت فرموده:
«وَ النّاسُ في فِتَن انْجَذَمَ فيها حَبْلُ الدّينِ، وَ تَزَعْزَعَتْ سَواري اليَقِينِ.» «مردم در فتنه‌هائی بودند که در آن ریسمان دین قطع گردیده و ستون‌های یقین متزلزل شده بود.»
و نیز فرموده:
«وَ الزَّعْزَعِ الْقاصِفَةِ» «دریائی که هر ثابت را به حرکت در می‌آورد و می‌شکست.»
این ماده تنها دو بار در نهج البلاغه آمده است..
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زعزع»، ج۱، ص۴۹۶.
