زعزع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَعْزَع ( به فتح زاء و سکون عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای حرکت دادن، یا حرکت شدید دادن و
تَزَعْزَع (به فتح تاء و زاء و سکون عین) به معنای حرکت کردن است.
امام علی (علیه‌السّلام) در توصیف
دوران جاهلیت از این واژه استفاده کرده است. این کلمه فقط دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
زَعْزَع به معنای حرکت دادن، یا حرکت شدید دادن و
تَزَعْزَع به معنای حرکت کردن است.
امام (علیه‌السّلام) درباره دوران جاهلیت فرموده:
«وَالنَّاسُ في فِتَن انْجَذَمَ فِيها حَبْلُ الدِّينِ، وَتَزَعْزَعَتْ سَوَارِي اليَقِينِ» «مردم در فتنه‌هائی بودند که در آن ریسمان دین قطع گردیده و ستون‌های یقین متزلزل شده بود.»
(شرح‌های خطبه:
)
و نیز فرموده:
«وَالزَّعْزَعِ الْقَاصِفَةِ» «دریائی که هر ثابت را به حرکت در می‌آورد و می‌شکست.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده تنها دو بار در «نهج» دیده می‌شود.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زعزع»، ج۱، ص۴۹۶.
