زُعْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زُعْر (به ضم زاء و سکون عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنی محلی است که علفش کم باشد.
مفرد آن عبارت است از:
اَزْعَر (به فتح الف و سکون زاء و فتح عین) این هم به معنی محلی است که علفش کم باشد.
امام علی (علیه‌السّلام) درباره ماده خلقت از این کلمه استفاده کرده است.
این واژه فقط یک‌بار در
نهج البلاغه آمده است.
زُعْر مفرد آن،
اَزْعَر است به معنی محلی که علفش کم باشد.
بعضی از مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام (علیه‌السّلام) در ماده خلقت فرموده:
«أَخْرَجَ بِهِ مِنْ هَوامِدِ الاَْرْضِ النَّباتَ، وَ مِنْ زُعْرِ الْجِبالِ الاَْعْشابَ» «از زمین‌های خشک و بی‌علف علف رویانید و از کوه‌های بی‌روئیدنی نباتات را پدیدار کرد.»
این واژه فقط یک‌بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زعر»، ج۱، ص۴۹۵.
