زَرْع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَرْع (به فتح زاء و سکون راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای رویاندن و کاشتن است.
امام علی (علیه‌السّلام) در مقام
موعظه از این واژه استفاده کرده است.
زَرْع به معنای رویاندن و کاشتن است. به معنی
مفعول (مزروع) نیز آید.
راغب گوید: زرع به معنی رویاندن است، حقیقت آن با امور خدائی است نه بشری و آن اشاره است.
به آیه:
(اَاَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ اَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ) (آيا شما آن را مى‌رويانيد يا ما مى‌رويانيم؟!)
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السّلام) در مقام موعظه فرموده:
«وَ كَما تَدينُ تُدانُ، وَ كَما تَزْرَعُ تَحْصُدُ» «هر جزا بدهی آن طور
جزا داده می‌شوی و هر طور به کاری آن طور درو می‌کنی.»
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) در این‌که برای هر کار وقتی هست فرموده:
«وَ مُجْتَني الَّثمَرَةِ لِغَيْرِ وَقْتِ إيناعِها كالزَّارعِ بِغَيْرِ أَرْضِهِ.» «چیننده میوه
قبل از
وقت رسیدن آن مانند کسی است که در زمین دیگری کاشته است، چیزی به دستش نمی‌رسد.»
هشت مورد از این کلمه در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زرع»، ج۱، ص۴۹۴.
