زرع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَرْع (به فتح زاء و سکون راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای رویاندن و کاشتن است.
امام علی (علیه‌السّلام) در مقام موعظه از این واژه استفاده کرده است.
زَرْع به معنای رویاندن و کاشتن است. به معنی
مفعول (مزروع) نیز آید.
راغب گوید: زرع به معنی رویاندن است، حقیقت آن با امور خدائی است نه بشری و آن اشاره است
به آیه:
(اَاَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ اَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ) (آيا شما آن را مى‌رويانيد يا ما مى‌رويانيم؟!)
امام (علیه‌السّلام) در مقام موعظه فرموده:
«وَكَمَا تَدِينُ تُدَانُ، وَكَمَا تَزْرَعُ تَحْصُدُ» «هر جزا بدهی آن طور جزا داده می‌شوی و هر طور به کاری آن طور درو می‌کنی.»
(شرح‌های خطبه:
)
و نیز در اینکه برای هر کار وقتی هست فرموده:
«وَمُجْتَنِي الَّثمَرَةِ لِغَيْرِ وَقْتِ إِينَاعِهَا كالزَّارعِ بِغَيْرِ أَرْضِهِ» «چیننده میوه قبل از وقت رسیدن آن مانند کسی است که در زمین دیگری کاشته است، چیزی به دستش نمی‌رسد.»
(شرح‌های خطبه:
)
هشت مورد از این کلمه در «نهج» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زرع»، ج۱، ص۴۹۴.
