رَکْع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَکْع (به فتح راء و سکون کاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای خم شدن و سر پایین آوردن است.
رُكوع (به ضم راء) نیز به همین معنا است.
از اين كلمه سه مورد در
نهج البلاغه آمده است.
رَکْع به معنای خم شدن و سر پایین آوردن است.
رُكوع نیز به همین معنا است.
جوهری گويد: ركوع به معنى انحناء و ركوع نماز از آن است.
«ركعتين» به علت دو ركوع است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره
ملائکه فرموده:
«مِنْهُمْ سُجودٌ لا يَرْكَعونَ، وَ رُكوعٌ لا يَنْتَصِبونَ» يعنى: « از آن‌ها بعضى ساجدند كه ركوع نمى‌كنند (هميشه در سجده‌اند) و بعضى راكعند كه راست نمى‌شوند (پيوسته در ركوعند).»
(شرح‌های خطبه:
) ركوع جمع راكع است.
و نيز فرموده:
«مَا أَهَمَّني ذَنْبٌ أُمْهِلْتُ بَعْدَهُ حَتّى أُصَلّيَ رَكْعَتَيْنِ وَ أسْألَ اللهَ الْعافيَة» یعنی: «گناهى كه بعد از آن مهلت يافتم دو ركعت
نماز خوانده و از
خدا عافيت طلبم، اندوهگينم نكرده است.»
(شرح‌های حکمت:
)
از اين كلمه سه مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رکع»، ج۱، ص۴۶۶.
