رَواح (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَواح: (وَ رَواحُها شَهْرٌ) «رَواح» طرف
غروب را مى‌گويند، كه حيوانات براى
استراحت به جايگاه خود باز مى‌گردند،
ولى، از قرائن بر مى‌آيد كه در آيه مورد بحث،
«رَواح» نيم دوم روز است، و مفهوم آيه اين است كه
سلیمان (علیه‌السلام) از
صبح تا به
ظهر، با اين مركب راهوار، به اندازه يک ماه مسافران آن زمان راه مى‌رفت و نيم دوم روز، نيز به همين مقدار راه مى‌پيمود.
(وَلِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَيْنَ الْقِطْرِ وَمِنَ الْجِنِّ مَن يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَمَن يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِيرِ) (و
باد را براى سليمان مسخّر ساختيم كه صبحگاهان مسير يک ماه را مى‌پيمود و عصرگاهان مسير يک ماه را؛ و چشمه مس مذاب را براى او روان ساختيم؛ و گروهى از
جنّ پيش روى او به فرمان پروردگارش كار مى‌كردند؛ و هر كدام از آنها كه از فرمان ما سرپيچى مى‌كرد، او را از عذاب آتش سوزان مى‌چشانديم!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: ما براى سليمان باد را در شعاع يك ماه راهى كه انسانها طى مى‌كنند مسخر كرديم، به طورى كه مسير غدو يعنى از اول روز تا ظهر آن يک ماه باشد، و مسير
رواح يعنى از ظهر تا به عصرش نيز يک ماه باشد، و در نتيجه از صبح تا به غروب دو ماه مسافت را طى كند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «رَواح»، ص۲۵۷.
