رَسْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَسْو (به فتح راء و سکون سین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ثبوت و رسوخ است.
امام علی (علیه‌السّلام) در توصیف کوه‌ها از این ماده استفاده کرده است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به کار رفته است، مانند:
أَرْساء (به همزه مفتوح و سکون راء) به معنای ثابت و محکم کردن؛
رَواسی (به فتح راء) که به معنای ثابت شده‌ها است.
از این ماده نه مورد در
نهج البلاغه آمده است.
رَسْو به معنای ثبوت و رسوخ است.
«
رسا الشی‌ء یرسو: ثبت»
أَرْساء به معنای ثابت و محکم کردن است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
درباره کوه‌ها فرموده:
«فَمَضَتْ رُؤُسُها فِي الْهَواءِ وَ رَسَتْ أُصُولُها فی الْماءِ» یعنی: «سرهای کوه‌ها در هوا بالا رفت و ریشه‌های آنها در آب ثابت شد.»
این کلمه می‌رساند که ریشه کوه‌ها تا مرکز زمین و تا
موادّ مذاب رسیده‌اند.
و نیز درباره کوه‌ها فرموده:
«فَأَرْساها فی مَراسيها وَ أَلْزَمَها قَراراتِها» «کوه‌ها را در محل ثبوت آنها ثابت کرد و در قرارگاهشان ملازم فرمود.»
«اللَّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفُوعِ... وَ رَبَّ الجِبالِ الرَّواسی الَّتی جَعَلْتَها لِلاَْرْضِ أَوْتَاداً وَ لِلْخَلْقِ اعْتَِماداً» (بار خداوندا! اى
پروردگار اين سقف برافراشته... اى پروردگار كوه‌هاى محكم و پابرجا كه آنها را براى زمين ميخ‌هاى محكم و براى مخلوق تكيه‌گاه مطمئن قرار دادى.)
«
رَواسی»: به معنای ثابت شده‌ها است.
از این ماده ۹ مورد در «نهج» یافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رسو»، ج۱، ص۴۴۸-۴۴۹.
