رَعْث ( به فتح راء و سکون عین) و رَعْثَه (به فتح راء و سکون عین و فتح ثاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای گوشواره است. جمع آن رِعاث (به کسر راء) است. از اين كلمه فقط یک مورد در نهج البلاغه آمده است.
آن‌گاه كه سفیان بن عوف از طرف معاویه به شهر انبار حمله كرده و فرماندار آنجا حسّان بن حسّان را شهید كرد، امام (صلوات‌الله‌علیه) در تشويق مردم براى انتقام فرمود: «وَ لَقَدْ بَلَغَني أَنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ كانَ يَدْخُلُ عَلَى المَرْأَةِ المُسْلِمَةِ، وَ الاُْخْرَى المُعاهَدَةِ، فيَنْتَزِعُ حِجْلَها وَ قُلْبَها وَ قَلاَئِدَها، وَ رِعاثَها»
یعنی: «به من خبر رسيد كه افراد معاويه به منزل زن مسلمان و زن ذمّيه داخل شده و خلخال و دستبند و گوشواره آن‌ها را مى‌گرفتند... اگر كسى از اين كار بميرد ملامت شده نيست.»
