رسو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَسو (به فتح راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ثبوت و رسوخ است.
امام علی (علیه‌السّلام) در توصیف کوه‌ها از این ماده استفاده کرده است. از این ماده نه مورد در
نهج البلاغه آمده است. مشتقات این واژه در نهج البلاغه آمده است، به صورت:
أَرْساء (به همزه مفتوح و سکون راء) به معنای ثابت و محکم کردن و
رَواسی (به فتح راء) که به معنای ثابت شده‌ها است.
رَسو به معنای ثبوت و رسوخ است. «رسا الشی‌ء یرسو: ثبت»
أَرْساء به معنای ثابت و محکم کردن است.
درباره کوه‌ها فرموده:
«فَمَضَتْ رُؤُسُها فِي الْهَواءِ وَ رَسَتْ أُصُولُها فی الْماءِ» یعنی: «سرهای کوه‌ها در هوا بالا رفت و ریشه‌های آنها در آب ثابت شد.»
(شرح‌های خطبه:
) این کلمه می‌رساند که ریشه کوه‌ها تا مرکز زمین و تا موادّ مذاب رسیده‌اند.
و نیز درباره کوه‌ها فرموده:
«فَأَرْساها فی مَراسيها وَ أَلْزَمَها قَراراتِها» «کوه‌ها را در محل ثبوت آنها ثابت کرد و در قرارگاهشان ملازم فرمود.»
(شرح‌های خطبه:
)
«اللَّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفُوعِ... وَ رَبَّ الجِبالِ الرَّواسِي الَّتی جَعَلْتَها لِلاَْرْضِ أَوْتَاداً وَ لِلْخَلْقِ اعْتَِماداً» (بار خداوندا! اى
پروردگار اين سقف برافراشته... اى پروردگار كوه‌هاى محكم و پابرجا كه آنها را براى زمين ميخ‌هاى محكم و براى مخلوق تكيه‌گاه مطمئن قرار دادى)
(شرح‌های خطبه:
) «
رواسی»: به معنای ثابت شده‌ها است.
از این ماده ۹ مورد در «نهج» یافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رسو»، ج۱، ص۴۴۸-۴۴۹.
