رثّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَثّ (به فتح راء و ثاء مشدد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کهنه و
رَثَاثَة به معنای کهنه شدن است. لفظ تنها دو بار در «
نهج البلاغه» به کار رفته است.
رَثّ به معنای کهنه و
رَثَاثَة به معنای کهنه شدن است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف آدم
جاهل و
متکبّر فرموده:
«فَاِنْ نَزَلَتْ بِهِ اِحْدَی المُبْهَماتِ هَیّاَ لَها حَشْواً رَثّاً مِنْ رَاْیِهِ، ثُمَّ قَطَعَ بِهِ» «اگر چیزی از مبهم و ناشناخته‌ها پیش آید، شی‌ء بی‌فایده و کهنه‌ای از رای خویش را برای جواب آن آماده کرده و روی آن می‌ایستد.»
(شرح‌های خطبه:
)
و درباره دنیا فرموده:
«فَکانَتْ کَیَوْم مَضَی وَ شَهْر انْقَضَی وَ صارَ جَدیدُها رَثّاً وَ سَمینُها غَثّاً» «
دنیا نسبت به
انسان مانند روزی می‌شود که گذشته و یا ماهی که منقضی شده است و تازه‌اش کهنه و فربه‌اش لاغر می‌شود.»
(شرح‌های خطبه:
)
این لفظ دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رَثّ»، ج۱، ص۴۳۲-۴۳۳.
