ذَبّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَبّ (به فتح ذال و باء مشدد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دفاع و منع است.
از این ماده پنج مورد در
نهج البلاغه آمده است.
ذَبّ به معنای دفاع و منع است.
«
ذَبَّ عنهُ ذَبّاً: دفع عنهُ و منع.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) در ميدان
صفین به ياران فرمود:
«وَ أَيُّ امْرِىء مِنْكُمْ أَحَسَّ مِنْ نَفْسِهِ رَباطَةَ جأْش عِنْدَ اللِّقاءِ وَ رأَى مِنْ أَحَد مِنْ إِخْوانِهِ فَشَلاً فَلْيَذُبَّ عَنْ أَخيهِ بِفَضْلِ نَجْدَتِهِ الَّتی فُضِّلَ بِها عَلَيْهِ كَما يَذُبُّ عَنْ نَفْسِهِ.» «اگر كسى از شما در خود به وقت درگيرى احساس قوتّ قلب كرد و در برادر خويش احساس ضعف نمود از برادر خود با زيادى چالاكى خود كه خدا عطا فرموده، دفاع كند چنانكه از خود دفاع مى‌كند؛ يعنى يكديگر را در ميدان تنها نگذاريد.»
از اين ماده پنج مورد در «نهج البلاغه» ديده مى‌شود.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذبّ»، ج۱، ص۴۱۰.
