دینشناسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دین شناسی بمعنای
دانش شناخت دین؛ دانشی است که باورهای دینی را تبیین میکند و سویههای گوناگون دین را بازمی شناساند.
قلمرو
دین شناسی به معنای عام، شامل
علوم فقهی و هر علمی نیز هست که یک سوی آن اندیشه دینی است؛ چنان که
علوم انسانی اجتماعی مانند
جامعه شناسی و
روان شناسی و
تربیت را نیز در بر میگیرد که نسبتی وثیق و عمیق با
اندیشه و منش دینی دارند. اگر این دانشها به دین عرضه گردند یا دین و دینداری به آنها عرضه شود، آنچه فراچنگ میآید، در قلمرو دین شناسی جای میگیرد
امام خمینی قلمرو دین را گسترده میداند و دیدگاه افرادی که اهداف قلمرو دین را تنها امور اخروی میداند، نقد کرده و معتقد است این گروه، از حقیقت دین و اسلام انحراف پیدا کردهاند.
به اعتقاد ایشان، قلمرو دین در همه جوانبی که به
سعادت بشر مربوط است، گسترش دارد و دعوت انبیا (علیهمالسّلام) برای این بوده که مردم را به کمال و سعادت لایق خود برسانند و محدوده دعوت آنان به دین، تنها مربوط به حیات دنیوی یا اخروی نبوده است.
امام خمینی بیاعتنائی دین به نیازهای طبیعی و روانی بشر را نیز مردود دانسته و معتقد است حقیقت دین فراتر از نیازهای مادی بشر است و دین در برگیرنده حقایق و معارفی است که انسان با پیروی از دین به آن میرسد مانند
شناخت توحید و اسماء و صفات الهی.
ایشان که همواره بر جامعیت اسلام تاکید داشت، بر ضرورت جامعنگری در
شناخت اسلام و توجه به ابعاد مختلف آن نیز تاکید میکند و از نگرشهای تکبعدی به آن پرهیز میدهد.
به اعتقاد وی دین اسلام بر خلاف
ادیان تحریف شده موجود، در تمام شئون فردی و اجتماعی بشر قانون وضع کرده و در زمینه روابط انسانها با خود و جامعه، حتی درباره ارتباط جامعه اسلامی با جوامع دیگر برنامه دارد.
ازاینرو امام خمینی یکی از مهمترین موارد قلمرو دین را حوزه سیاست و حکومت میداند و معتقد است در همه ادیان الهی ورود در سیاست و مبارزه با حاکمان و ظالم وجود داشته است.
همه انبیای الهی در امور سیاست و حکومت دخالت میکردند و آنچه به صلاح و سعادت مردم بوده است، به آنان آموزش میدادند. بلکه به اعتقاد ایشان، اقامه قسط در جامعه بدون دخالت در سیاست، امور اجتماعی و احتیاجهای ملتها ممکن نیست، حتی احکام عبادی اسلام نیز منشا خدمات اجتماعی و سیاسی است. همچنین عبادتها و احکام مانند حج، زکات، خمس، حدود و تعزیرات اصولاً توام با سیاست و اداره حکومت تشریع شده است.
دین شناسی سنتی یا
علم کلام، به بررسی
اصول دین بسنده میکند؛ اما دین شناسی جدید، شاخههای متعددی دارد:
روان شناسی دین، جامعه شناسی دین،
هنر دینی،
ادبیات دینی، اسطوره شناسی ،
مردم شناسی دینی،
تاریخ دین، دین شناسی تطبیقی، پدیدارشناسی دینی،
کلام فلسفی،
معرفت شناسی دینی و
فلسفه دین
در عصر حاضر سه رویکرد عمده در عرصه دین شناسی وجود دارد:
الف. رویکرد سنتی که ویژگی بنیادی آن تصلب بر یافتهها و داشتههای پیشین است و از
نوآوری و تحول میهراسد.
ب. رویکرد مقابل سنتی که با ادعای تجدد، اما متاثر از معرفت شناسی غربی به تازگی پا به عرصه مطالعات دینی نهاده است و آن را «جریان متجدد» میخوانند.
ج. رویکردی که نه به مواریث گذشته دین شناسی
تعصب میورزد و نه از آن انقطاع میجوید و ساختارشکنی میطلبد. این رویکرد را میتوان «جریان مجدد» نام نهاد که در پی گشودن راهی میان تصلب و
تجدد است. پرچمداران این جریان شخصیتهای برجسته علوم دینی معاصر همانند
امام خمینی رحمه اللهعلیه و
علامه طباطبائی رحمه اللهعلیه هستند.
جریان مجدد سعی دارد با بهره گیری از ذخایر پیشین و مواریث سلف، از آوردههای دیگر ملل نیز سود برد و با اعتماد به نفس، در ثروت علمی بشر سهم گذاری کند و به بهانه نوآوری، گذشته خود را یکسره از کف ندهد.
الف. چیستی دین؛ شامل تعاریف و گوهر دین، اهداف، قلمرو و
کارکردهای دین،
پلورالیزم دینی،
کمال ،
جامعیت و جاودانگی دین،
ایمان ،
تجربه دینی و...
ب. منشا دین؛ شامل پندارههای
روان شناختی، زبان
شناختی، جامعه
شناختیج. معرفت دینی؛ شامل منابع و روشهای
شناخت دین،
زبان دین، تطور فهم دین،
هرمنوتیک دینی و مباحثی دیگر از قبیل فلسفه، علوم دینی و مناط، ارزش و زبان گزارههای دینی.
د. رابطه دین با
علم ،
فلسفه ،
عرفان ،
اخلاق ،
فرهنگ ،
هنر و مهمترین مدعیات دینی؛ شامل توجیه پذیری باورهای دینی، معناداری گزارههای دینی و موشکافی موضوعاتی همانند
خدا ، صفات خدا،
شرور و کاستیها،
خلقت و چگونگی آن، مجرد و مادی،
وحی و
نبوت ،
اعجاز ، معنای زندگی،
اختیار ،
شعائر و آداب و
مناسک دینی ،
تکلیف و
نظام اخلاقی جهان،
سعادت ،
خلود نفس ،
معاد و..
•
فرهنگ شیعه، ج۱،ص۲۵۴،برگرفته از مقاله«دین شناسی». • دانشنامه امام خمینی، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۴۰۰ شمسی.