دینشناسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دین شناسی بمعنای
دانش شناخت
دین؛ دانشی است که باورهای
دینی را تبیین میکند و سویههای گوناگون
دین را بازمی شناساند.
قلمرو
دین شناسی به معنای عام، شامل
علوم فقهی و هر
علمی نیز هست که یک سوی آن اندیشه
دینی است؛ چنان که
علوم انسانی اجتماعی مانند
جامعه شناسی و
روان شناسی و
تربیت را نیز در بر میگیرد که نسبتی وثیق و عمیق
با اندیشه و منش
دینی دارند. اگر این دانشها به
دین عرضه گردند یا
دین و دینداری به آنها عرضه شود، آنچه فراچنگ میآید، در قلمرو
دین شناسی جای میگیرد
امام خمینی قلمرو
دین را گسترده میداند و دیدگاه افرادی که اهداف قلمرو
دین را تنها امور اخروی میداند، نقد کرده و معتقد است این گروه، از حقیقت
دین و اسلام انحراف پیدا کردهاند.
به اعتقاد ایشان، قلمرو
دین در همه جوانبی که به
سعادت بشر
مربوط است، گسترش دارد و دعوت انبیا (علیهمالسّلام) برای این بوده که مردم را به کمال و سعادت لایق خود برسانند و محدوده دعوت آنان به
دین، تنها
مربوط به حیات دنیوی یا اخروی نبوده است.
امام خمینی بیاعتنائی
دین به نیازهای طبیعی و روانی بشر را نیز مردود دانسته و معتقد است حقیقت
دین فراتر از نیازهای مادی بشر است و
دین در برگیرنده حقایق و معارفی است که انسان
با پیروی از
دین به آن میرسد مانند شناخت توحید و اسماء و صفات الهی.
ایشان که همواره بر جامعیت اسلام تاکید داشت، بر ضرورت جامعنگری در شناخت اسلام و توجه به ابعاد مختلف آن نیز تاکید میکند و از نگرشهای تکبعدی به آن پرهیز میدهد.
به اعتقاد وی
دین اسلام بر خلاف
ادیان تحریف شده موجود، در تمام شئون فردی و اجتماعی بشر قانون وضع کرده و در زمینه
روابط انسانها
با خود و جامعه، حتی درباره
ارتباط جامعه اسلامی
با جوامع دیگر برنامه دارد.
ازاینرو امام خمینی یکی از مهمترین موارد قلمرو
دین را حوزه سیاست و حکومت میداند و معتقد است در همه ادیان الهی ورود در سیاست و مبارزه
با حاکمان و ظالم وجود داشته است.
همه انبیای الهی در امور سیاست و حکومت دخالت میکردند و آنچه به صلاح و سعادت مردم بوده است، به آنان آموزش میدادند. بلکه به اعتقاد ایشان، اقامه قسط در جامعه بدون دخالت در سیاست، امور اجتماعی و احتیاجهای ملتها ممکن نیست، حتی احکام عبادی اسلام نیز منشا خدمات اجتماعی و سیاسی است. همچنین عبادتها و احکام مانند حج، زکات، خمس، حدود و تعزیرات اصولاً توام
با سیاست و اداره حکومت تشریع شده است.
دین شناسی سنتی یا
علم کلام، به بررسی
اصول دین بسنده میکند؛ اما
دین شناسی جدید، شاخههای متعددی دارد: روان شناسی
دین، جامعه شناسی
دین،
هنر دینی،
ادبیات دینی، اسطوره شناسی ،
مردم شناسی دینی،
تاریخ دین،
دین شناسی تطبیقی، پدیدارشناسی
دینی،
کلام فلسفی،
معرفت شناسی دینی و
فلسفه دین
در عصر حاضر سه رویکرد عمده در عرصه
دین شناسی وجود دارد:
الف. رویکرد سنتی که ویژگی بنیادی آن تصلب بر یافتهها و داشتههای پیشین است و از
نوآوری و تحول میهراسد.
ب. رویکرد مقابل سنتی که
با ادعای تجدد، اما متاثر از معرفت شناسی غربی به تازگی پا به عرصه مطالعات
دینی نهاده است و آن را «جریان متجدد» میخوانند.
ج. رویکردی که نه به مواریث گذشته
دین شناسی
تعصب میورزد و نه از آن انقطاع میجوید و ساختارشکنی میطلبد. این رویکرد را میتوان «جریان مجدد» نام نهاد که در پی گشودن راهی میان تصلب و
تجدد است. پرچمداران این جریان شخصیتهای برجسته
علوم دینی معاصر همانند
امام خمینی رحمه اللهعلیه و
علامه طباطبائی رحمه اللهعلیه هستند.
جریان مجدد سعی دارد
با بهره گیری از ذخایر پیشین و مواریث سلف، از آوردههای دیگر ملل نیز سود برد و
با اعتماد به نفس، در ثروت
علمی بشر سهم گذاری کند و به بهانه نوآوری، گذشته خود را یکسره از کف ندهد.
الف. چیستی
دین؛ شامل تعاریف و گوهر
دین، اهداف، قلمرو و کارکردهای
دین،
پلورالیزم دینی،
کمال ،
جامعیت و جاودانگی
دین،
ایمان ،
تجربه دینی و...
ب. منشا
دین؛ شامل پندارههای روان شناختی، زبان شناختی، جامعه شناختی
ج. معرفت
دینی؛ شامل منابع و روشهای شناخت
دین،
زبان دین، تطور فهم
دین،
هرمنوتیک دینی و مباحثی دیگر از قبیل فلسفه،
علوم دینی و مناط، ارزش و زبان گزارههای
دینی.
د.
رابطه دین با علم ،
فلسفه ،
عرفان ،
اخلاق ،
فرهنگ ،
هنر و مهمترین مدعیات
دینی؛ شامل توجیه پذیری باورهای
دینی، معناداری گزارههای
دینی و موشکافی موضوعاتی همانند
خدا ، صفات خدا،
شرور و کاستیها،
خلقت و چگونگی آن، مجرد و مادی،
وحی و
نبوت ،
اعجاز ، معنای زندگی،
اختیار ،
شعائر و آداب و
مناسک دینی ،
تکلیف و
نظام اخلاقی جهان،
سعادت ،
خلود نفس ،
معاد و..
•
فرهنگ شیعه، ج۱،ص۲۵۴،برگرفته از مقاله«دین شناسی». • دانشنامه امام خمینی، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۴۰۰ شمسی.