دِمْنَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دِمْنَه (به کسر دال و سکون میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
کینه قديم و كينه ثابت است.
جمع آن دِمَن (به کسر دال و فتح میم) است.
از این لفظ یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
دِمْنَه:
به معنای كينه قديم و كينه ثابت است.
جمع آن
دِمَن است.
به برخی از مواردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
حضرت علی (علیه‌السلام) در
ذمّ ياران خويش فرموده:
«قَدِ اصْطَلَحْتُمْ عَلَى الْغِلِّ فِيَما بَيْنَكُمْ وَ نَبَتَ الْمرْعَى عَلَى دِمَنِكُمْ وَ تَصافَيْتُمْ عَلى حُبِّ الاْمالَ» «بر حقد و كينه اتفاق كرده‌ايد و چراگاه بر كينه‌هاى ثابت شما رویيده است.»
محمد عبده گويد: اصل
دمن سرگين و بول‌هاى چهارپايان است كه علف بر آن مى‌رويد ولى ريشه آن كثيف است، يعنى اين نفاق‌ها و حيله‌ها بر آن حقد و كينه استوار است.
از این کلمه یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه،برگرفته از مقاله «دمنه»، ج۱، ص۳۹۴.
