دولت کاملةالوداد
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دولت کاملةالوداد (most favored nation) از اصطلاحات
تجارت بین‌الملل و یکی از اصول اولی و اساسی
موافقت‌نامه‌های سازمان تجارت جهانی (WTO) است. و در سیری تاریخی از آن با نام «برابری خارجی» یاد شده است. این مقرره هم‌اکنون در قالب دو قاعده «رفتار دولت کامله الوداد» و «رفتار ملی» در
سازمان تجارت جهانی به‌دلیل تأکید این سازمان بر رفتار غیرتبعیض‌آمیز اعضا با یکدیگر در روابط
تجاری نقشی کلیدی ایفا می‌کند و از این اصل به‌عنوان منبعی برای تعهدات در عرصه بین‌الملل یاد کرده‌اند.
به‌موجب اصل دولت کاملةالوداد، هرگونه امتیاز، برتری و مصونیت اعطا شده از طرف یکی از اعضا به عضو دیگر، بدون قید و شرط به سایر طرف
های متعاهد تعمیم داده می‌شود. یعنی بر طبق این اصل، اعضای سازمان تجارت جهانی معمولا نمی‌توانند بین طرف
های تجاری خویش تبعیض قائل شوند. طبق این اصل اعطای یک امتیاز، به یک کشور (مانند کم کردن نرخ
حقوق و
عوارض گمرکی برای یکی از محصولات) باعث می‌شود که به اجبار همین رفتار نیز با سایر اعضای سازمان تجارت جهانی اتخاذ گردد. به‌عبارت دیگر بر طبق کاملةالوداد هر عضو سازمان تجارت جهانی، با اعضای دیگر، به‌عنوان طرف
های تجاری رفتار مساوی دارد.
در واقع این اصل اطمینان می‌دهد که هر کشور باید با تمام کشورهای عضو سازمان تجارت جهانی رفتار یکسان داشته باشد. به یک معنای عامیانه یعنی: "به یک نفر التفات کردی، به همه التفات کن. " این اصل اولین ماده در
موافقت
نامه گات (GATT) است؛ که تجارت در کالاها را هدایت می‌کند.
از این اصل با عناوینی چون "اصل رفتار برابر" یا "اصل عدم تبعیض" نیز یاد می‌شود. دولت کاملةالوداد یک از اصول اولی و اساسی
موافقت
نامه
های سازمان تجارت جهانی (WTO) است.
این اصل در
موافقت‌نامه عمومی تجارت خدمات (GATS)، General Agreement Trade Services و
موافقت‌نامه جنبه‌های تجاری حقوق دارایی فکری (TRIPS) نیز
دارای اولویت است.
موافقت
نامه عمومی تجارت خدمات، اولین مقررات چندجانبه و از نظر
حقوقی الزام‌آور است که تجارت بین‌المللی خدمات را شامل می‌شود. این
موافقت
نامه شامل تجارت کلیه خدمات در سطح بین‌المللی است.
موافقت
نامه جنبه
های تجاری حقوق دارایی فکری، آن بخش از
موافقت
نامه
های سازمان تجارت جهانی است، که با ایده، دانش، اختراع، خلاقیّت،
تحقیق و طراحی سر و کار دارد. این
موافقت
نامهها شامل:
۱- حق تکثیر (کپی‌رایت) و
حقوق مرتبط؛
۲- علائم
تجاری شامل علائم خدمات؛
۳- نشانه
های جغرافیایی؛
۴- طرح
های صنعتی؛
۵- اختراعات؛
۶- طرح ساخت مدارهای یکپارچ؛
۷- اطلاعات افشاشده شامل اسرار
تجاری می‌باشد.
اگر چه در هر
موافقت
نامه این اصل بهگونه
های مختلفی مطرح می‌شود، اما در مجموع، این سه
موافقت
نامه دربرگیرنده سه حوزه اصلی تجارت هستند که توسط سازمان تجارت جهانی کنترل می‌شوند.
در این اصل استثنائاتی وجود دارد، که برخی از این استثنائات از قرارند:
تشکیل اتحادیه
های گمرکی و مناطق آزاد
تجاری و انتظام‌هایی که موقتا در دوران انتقال اقتصادی اتخاذ می‌گردد، از این امر مستثنی شده‌اند. به‌عبارت دیگر، امتیازهای تعرفه‌ای که برخی از کشورهای عضو در تشکل
های منطقه‌ای مانند
اتحادیه‌های گمرکی و یا
بازار مشترک به یکدیگر اعطا می‌کنند، شامل اصل دولت کاملةالوداد نبوده و به دیگران تسرّی داده نمی‌شود.
همچنین در بخش دیگر مقرر می‌دارد، چنانچه دو طرف متعاهد، وارد مذاکرات مربوط به تبادل امتیازهای تعرفه‌ای با یکدیگر نشده باشند و هریک از آن‌ها هنگامی که به‌عنوان طرف متعاهد پذیرفته شده‌اند، به
اجرای این امر، رضایت نداده‌اند، مفاد
موافقت
نامه بین آن‌دو طرف اجرا نمی‌شود. بنابراین
ایران می‌تواند در مورد
اسرائیل به این مادّه توسل جسته و از
اصل عدم‌تبعیض (رفتار برابر) مستثنی شود.
همچنین سیستم ترجیحات
تجاری تعمیم‌یافته که از طرف کشورهای پیشرفته فقط برای
کشورهای در حال توسعه به تصویب رسیده، به سایر کشورهای پیشرفته تسرّی داده نمی‌شود. این استثنا در جهت حمایت از کشورهای در حال توسعه تدوین شده است. در این نام تناقضاتی هم به‌نظر می‌رسد.
عنوان مذکور، نوعی رفتار ویژه برای یک کشور خاص را پیشنهاد می‌کند؛ ولی در سازمان تجارت جهانی، دقیقا به‌معنای عدم‌تبعیض (رفتار واقعا مساوی با همگان) است. اگر یک کشور منافعی را که به یک طرف
تجاری می‌دهد، گسترش دهد، مجبور است همین رفتار "بهترین" را به سایر کشوررهای سازمان تجارت جهانی اعطا کند؛ به‌گونه‌ای که همه آن‌ها از حداکثر منافع ممکن بهره‌مند (کاملةالوداد) شوند.
اصل مکمّل دولت کاملةالوداد،
اصل رفتار ملی است؛ که تبعیض بین اتباع داخلی و اتباع سایر کشورهای عضو سازمان تجارت جهانی یا تبعیض در برخورد با کالاهای داخلی و کالاهای سایر کشورهای عضو سازمان تجارت جهانی (نظیر دسترسی کالاها به رسانه
های مختلف برای تبلیغ) را منع می‌کند.
بعضی اوقات این اصل (اصل دولت کاملةالوداد) را معادل
سیاست چند جانبه می‌دانند. ولی این دو تعریف متمایز از هم می‌باشند. سیاست چند
جانبه روشی است برای تجارت بین‌الملل و سایر روابط که ارزش روابط متقابل تعداد زیادی از کشورها را، با توجه به خطر روابط دو
جانبه کشورها، می‌پذیرد. در حالی‌که شرط کاملةالوداد معیاری برای رفتار برابر با کشورهای خارجی است.
اصل دولت کاملةالوداد
موافقین و مخالفینی دارد. که در ادامه به برخی از دلایل
موافقین و مخالفین این اصل پرداخته خواهد شد.
۱: MFN اثر مفیدی بر حداقل کردن اخلال
های اصول بازار دارد و منجر به تجارتی آزادتر می‌گردد. وقتی دولت‌ها محدودیت
های تجاری یک‌نواخت را بدون توجه به مبدا کالاها اتخاذ می‌کنند،
سیستم بازار، تخصیص و
تولید حداکثر
کالا را خواهد داشت.
۲: MFN، غالبا موجب کلّی شدن سیاست
های آزادسازی تجارت و به‌طور کلی موجب آزادسازی بیشتر تجارت (با توجه به ضریب فزاینده این اصل) می‌گردد.
۳: MFN به مقررات کلّی برای تمام کشورهای عضو تاکید دارد و موجب حداقل کردن هزینه برقراری مقررات می‌شود.
۴: MFN موجب حداقل کردن هزینه
های حمل و نقل گمرکی می‌شود. زیرا مقامات گمرکی در مرز ممکن است نیازی نداشته باشند، از مبدا کالاها مطمئن شوند.
۵: این دلیل که می‌تواند یک دلیل سیاسی قلمداد شود، به این موضوع اشاره دارد که بدون این اصل، ممکن است دولتی تمایل داشته باشد، که برای گروه
های خاص بین‌المللی و یا کشورهایی خاص تبعیض ایجاد کند. از این‌رو این اصل، سبب کاهش تنش بین کشورها شده و مانع از اتخاذ سیاست
های موقّت و موردی ایجادکننده‌ی تنش هر دولتی در جهان می‌گردد.
۱: برخی کشورها (عمدتا در حال توسعه) که در مقابل
اجرای این اصل، جبهه گرفته‌اند، بر این عقیده‌اند که این سیستم، به‌طریقی عمل می‌کند که بازدارنده
توسعه اقتصادی جوامع ضعیف می‌شود.
۲: عده‌ای MFN را انعکاسی از دید جهانی قرن نوزدهم می‌دانند، که بر مبنای تخیّلات افسانه تساوی اقتصادی ملل تاکید کرده است. این انتقاد از اظهارات نماینده هند در نهمین جلسه گات که گفت: "برابری در معاملات بین کشورهایی صحیح است که در همه چیز با یکدیگر برابرند"، به‌طور وضوح قابل استنباط است.
۳: سومین انتقادی که به MFN وارد می‌شود از این قرار است که: مذاکره بر یک قاعده کلّی در یک سیستمی که قابل استفاده تمام کشورها باشد و بر
توافق و اتفاق نظر کلی تاکید داشته باشد، غالبا بدین معنی است که کشورهای خارج از قرارداد، جلوی قرارداد را بسته و یا سبب کاهش پیشبینی
های آن بشوند. این خود، می‌تواند موجب پیش‌گیری از پیشرفت مورد نیاز در مقررات آیین
نامهای
موافقت
نامه بشود. در ضمن این اصل، سبب می‌شود که کشورهای خارج از
موافقت
نامه از امتیازاتی استفاده کنند، که بابت آن تعهدی ندارند.
اصل دولت کاملةالوداد می‌تواند شرطی یا غیرشرطی باشد. اصل دولت کاملةالوداد شرطی زمانی است که کشور A امتیازی را به کشور C بدهد که این کشور هم با توجه به همین شرط، تعهدی به کشور B دارد. آنگاه کشور A باید امتیاز یکسانی را برای B نیز قائل شود؛ البته به‌شرطی که کشور B امتیاز متقابل یکسانی را به کشور A بدهد. تحت اصل کاملةالوداد غیر شرطی کشور A بدون دریافت امتیازی متقابل از کشور B، امتیازی را به کشور B می‌دهد.
•
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «دولت کاملةالوداد»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۳/۱۳.
