حکمرانان آن اخلاف عمادالملک غازی الدین، نواده آصف جاه، نظام حیدرآباد، بوده اند.
در ۱۱۹۸، غازی الدین، در ازاء دریافت «جاگیر» ی شامل ۵۲ پارچه آبادی (نام باؤنی از کلمة باوَن، به معنای پنجاه و دو، گرفته شده است)، با «مراتهه» ها مصالحه کرد.
بعداً حکومت انگلیسی هند نیز این حق را به رسمیت شناخت و، چون این حکومت در انقلاب ۱۲۷۳/۱۸۵۷، به انگلیسیها وفادار ماند، در ۱۲۷۹/۱۸۶۲ دولت انگلستان به نوّاب آن‌جا سندی اعطا کرد که به موجب آن استمرار حکومت در خاندان وی تضمین می‌شد.
در ۱۳۰۱/۱۸۸۴، نوّابباؤنی، در ازای دادن زمینی برای حفر نهر بِتوا، مبلغی به رسم رایج دریافت کرد.
