دمنه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دِمْنَه (به کسر دال و سکون میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای كينه قديم و كينه ثابت است، جمع آن دِمَن (به کسر دال و فتح میم) است. این لفظ تنها یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
دِمْنَه:
به معنای كينه قديم و كينه ثابت است، جمع آن دِمَن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در ذمّ ياران خويش فرموده:
«قَدِ اصْطَلَحْتُمْ عَلَى الْغِلِّ فِيَما بَيْنَكُمْ وَ نَبَتَ الْمرْعَى عَلَى دِمَنِكُمْ وَ تَصَافَيْتُمْ عَلى حُبِّ الاْمَالَ» يعنى «بر حقد و كينه اتفاق كرده‌ايد و چراگاه بر كينه‌هاى ثابت شما رویيده است.»
(شرح‌های خطبه:
)
محمد عبده گويد: اصل دمن سرگين و بول‌هاى چهارپايان است كه علف بر آن مى‌رويد ولى ريشه آن كثيف است. يعنى اين نفاق‌ها و حيله‌ها بر آن حقد و كينه استوار است.
این کلمه تنها یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه،برگرفته از مقاله «دمنه»، ج۱، ص۳۹۴.
