دلالت طبعی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دلالت
طبعی به معنی
دلالت ناشی از ملازمه بین دالّ و مدلول به حکم
طبع انسانی است.
دلالت
طبعی، از اقسام
دلالت ذاتی است. هرگاه ملازمه بین دو چیز
طبعی باشد؛ یعنی
طبع انسان آن را اقتضا کند، به دلالت ناشی از آن، دلالت
طبعی گفته می شود؛ به این بیان که گاهی
عقل انسان به علاقه
طبعی ـ علاقه ای که
طبع انسان آن را اقتضا می کند ـ میان دال و مدلول، پی می برد و به واسطه آن علاقه، از دال به مدلول منتقل می شود؛ برای مثال،
طبیعت انسان به گونه ای است که هنگام درد می گوید: " آخ "؛ حال اگر شنیده شد که شخصی می گوید: " آخ "، شنونده فوراً به دلالت
طبعی که همان مقتضای
طبیعت این شخص است به وجود درد در این شخص منتقل می شود.
دلالت
طبعی ممکن است به حسب اختلاف طبایع، متفاوت گردد.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۵۹، برگرفته از مقاله «دلالت طبعی».
