دقّ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دقّ (به فتح دال و قاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای كوبيدن و شكستن است. این کلمه ده بار در
نهج البلاغه آمده است.
دقّ:
به معنای كوبيدن و شكستن است.
دقّ الباب: به معنای در زدن است و در لغات «دَقَّهُ دَقّاً: كسرهُ و دقّ البابَ: قرعهُ»
آمده است.
حضرت علی (علیهالسلام) درباره بعضى از
فتنههاى بعد از خود فرموده:
«تَغِيضُ فِيهَا الْحِكْمَةُ، وَ تَنْطِقُ فِيهَا الظَّلَمَةُ، وَ تَدُقُّ أَهْلَ الْبَدْوِ بِمِسْحَلِهَا، وَ تَرُضُّهُمْ بِكَلْكَلِهَا » در آن
فتنه حكمت فرو رفته ناپديد مىشود. ستمگران به سخن در مىآيند. اهل باديه را با تيشه خود مىكوبد و آنها را زير سينهاش «له» مىكند.
(شرحهای خطبه:
)
از اين لفظ ده مورد در نهج البلاغه به كار رفته است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دقق»، ج ۱، ص۳۸۹.