درّ - به ضم دال (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دُرّ (به ضم دال و راء مشدد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای مرواريد درشت است. از مشتقات آن در
نهج البلاغه مفرد آن
دُرَّه (به ضم دال و راء مشدد و مفتوح) و جمع آن
دَرارى (به فتح دال و راء) است.
امام علی (علیه‌السّلام) درباره جود و عطاى خداوند و نیز درباره ستارگان از این واژه استفاده کرده است.
دُرّ
به معنای مرواريد درشت است. مفرد آن دُرَّه است.
امام (علیه‌السّلام) درباره جود و عطاى خداوند در يک ترسيم عجيبى فرموده:
«لَوْ وَهَبَ مَاتَنَفَّسَتْ عَنْهُ مَعَادِنُ الْجِبَالِ وَضَحِكَتْ عِنْهُ أَصْدَافُ الْبِحَارِ مِنْ فِلِزِّ اللُّجَيْنِ وَالْعِقْيَانِ وَنُثَارَةِ الدُّرِّ وَحَصِيدِ الْمَرْجَانِ مَا أَثَّرَ ذلِكَ فِي جُودِهِ» يعنى «اگر عطا كند آنچه را كه از معادن كوه‌ها شكافته و پديد آمده است و آنچه را كه صدف‌هاى دريا خنديده (تركيده) و بيرون انداخته است از جواهر نفيس نقره و طلا و از مرواريدهاى درشت و مرجان‌هاى درو شده، اين‌ها در جود و عطاى خدا اثرى نمى‌گذارند.»
(شرح‌های خطبه:
)
«اللَّهُ نُورُ» ستاره درخشنده و جمع آن «دَرارى» است كه حضرت درباره ستارگان فرموده:
«ثُمَّ عَلَّقَ فِي جَوِّهَا فَلَكَهَا وَنَاطَ بِهَا زِينَتَهَا مِنْ خَفِيَّاتِ دَرَارِيِّهَا وَمَصَابِيحِ كَوَاكِبِهَا» «سپس در جوّ آسمان فلک (مدارها) آن را آويخت (قرارداد) و زينت آن را (آسمان) از كواكب مخفى و چراغ‌هاى آشكار به آن بست.»
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «درّ»، ج۱، ص۳۸۲.
