شیخ داود بن ملّاعلی‌اکبر مصاحبی نائینی، عالم فاضل. در سال ۱۲۷۸ش (حدود ۱۳۱۷ق) در «محمّدیه» نائین متولّد شده و پس از تحصیل مقدمات به اصفهان آمده و نزد بزرگان و مجتهدین این شهر همچون حضرات آیات حاج‌آقا رحیم ارباب، سیّدمحمّدرضا خراسانی، آقاشیخ محمّدرضا نجفی، آقاسیدعبدالله مدرس (ثقةالاسلام)، میرسیّدعلی نجف‌آبادی، میرسیّدمحمّد نجف‌آبادی و حاجشیخمهدینجفی تلّمُذ نموده، تا به مقامات عالیه علم ارتقاء یافته است و در علوم اسلام همچون فقه، اصول، تفسیر و حدیث صاحب‌نظر بود و از برخی از اساتید خود نیز اجازاتی داشت. وی از جنبه اخلاقی عالمی زاهد و متواضع و منیع الطّبع و دارای خطّی زیبا بود. در مدرسه حاج‌شیخ محمّدعلی ثقةالاسلام حجره داشت و در این حجره که عموماً روزها در آن به مطالعه و تدریس مشغول بود. شمشیری داشت و آن را بدان امید نگاه داشته بود که در هنگام ظهور حضرت بقیةالله الاعظم روحی و ارواح العالمین له الفداء به‌وسیله آن شمشیر با دشمنان خدا بجنگد. وی در محلّه نو خواجو ساکن و در یکی از مساجد آنجا امامت می‌نمود. سرانجام در ۱۸ ذی القعده سال ۱۴۰۱ق وفات یافته و در تکیه معارفی در تخت فولاد[که اکنون جزو یکی از مساجد تخت فولاد واقع شده] مدفون شد. از آثارش جزوه‌ای به نام «التّنقیح فی مساله التّلقیح» در بین کتاب‌هایش موجود است.
[۱]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان، ج۲، ص۳۱۲.
[۲]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص۱۹۹.
