خَرّ (به فتح خاء و راء مشدد) از واژگان نهج البلاغه به معنی افتادن توأم با صدا است. خَرور (به فتح خاء) هم به این معنا است. از اين ماده فقط يک مورد در نهج البلاغه آمده است.
امام علی (علیهالسّلام) در رابطه با خداوند فرموده: «هُوَ الاَوَّلُ لَمْ يَزَلْ، وَالْبَاقي بِلا أَجَل، خَرَّتْ لَهُ الْجِبَاهُ، وَوَحَّدَتْهُ الشِّفَاهُ»