خروس جنگی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خروس جنگی، نام انجمنی از هنرمندان و شاعرانِ نوگرا و نیز نام مجلهای در اواخر دهه بیست و اوایل دهه سی شمسی در
تهران میباشد.
این انجمن نخستین بار با گردهمایی گروهی از نقاشان و موسیقیدانان و شاعران و ادیبان در کارگاه نقاشی جلیل ضیاءپور، پس از بازگشت وی از نخستین سفرش به فرانسه، در ۱۳۲۷ش شکل گرفت.
دگرگونیهای سیاسی و فرهنگیِ ناشی از ورود نیروهای
متفقین (۱۳۲۰ش) به
ایران، که هنرمندان را به آزمودن شیوههای گوناگون مدرن سوق میداد، در این شکلگیری بیتأثیر نبود.
افزون بر ضیاءپور، دیگر بنیانگذاران این انجمن عبارت بودند از: منوچهر شیبانی،
شاعر و نقاش؛ غلامحسین غریب،
داستاننویس و موسیقیدان؛ و
حسن شیروانی، نمایشنامهنویس.
بهتدریج این انجمن، با برگزاری جلسات بحث و گفتگو درباره هنر نو، مرکز تجمع هنرمندان نوگرا شد.
انجمن نمایشگاههایی نیز از آثار اعضا یا هنرمندان جوان برپا میکرد
گزینش عنوان «خروس جنگی» از سوی اعضای انجمن نیز نشاندهنده تقابل این گروه با سبک و سیاق قدیم رایج در
هنر و
ادب بود.
سرانجام انجمن مجلهای به نام خروس جنگی منتشر کرد که شماره نخست آن با
شعر «از شهر صبح»
نیما یوشیج آغاز میشد. از همان ابتدا در تهیه مطالب نوعی تقسیم کار، براساس ذوق و حوزه فعالیت، میان اعضای انجمن صورت گرفته بود که تا آخرین شماره کم و بیش ادامه یافت؛ بدینترتیب که ضیاءپور مقالات درباره نقاشی
، غریب مطالبِ راجع به ادبیات داستانی
و شیروانی نمایشنامه و نقد تئاتر
را تهیه میکردند. در هر شماره نیز اشعاری از نیما
و شیبانی
به چاپ میرسید. چاپ مقالهای از مرتضی حنانه در حوزه
موسیقی ، نیز گویای همکاری هنرمندانی جز اعضای انجمن با نشریه مذکور است.
دوره اول مجله خروس جنگی، به سردبیری جلیل ضیاءپور با همکاری منوچهر شیبانی، قرار بود دو هفته یک بار منتشر شود اما در مجموع، از ۱۳۲۸ تا ۱۳۴۳ش فقط پنج شماره از آن انتشار یافت.
روی جلد همه شمارهها، تصویر خروسی در حال خواندن بود که ضیاءپور آن را کشیده بود.
مجله در این دوره، با وجود نوآوری، لحنی نسبتآ محافظهکارانه داشت و هدف آن «بالابردن سطح معرفت عمومی» بود.
آیدین آغداشلو
ضمن برشمردن هنرمندانی همچون
حسین کاظمی، جواد حمیدی، محمود جوادیپور و احمد
اسفندیاری، در کنار اعضای دیگر، این
انجمن را نه تنها اشاعهدهنده
نقاشی نو بلکه رواجدهندگان مفهوم جدید نقاشی دانسته است که با تلاش و مبارزه و رنج بسیار، دستکم اصطلاح «مدرنیسم» را جا انداختند. در این سالها نوگرایان تندروتری به انجمن پیوستند که شاخصترین آنان نیما یوشیج،
سهراب سپهری ، بهمن محصص
و هوشنگ ایرانی (۱۳۰۴ـ۱۳۵۲ش)، موجد اصطلاح «جیغ بنفش»،
بودند.
دوره دوم مجله خروس جنگی، با بیانیه هنری و ادبی «سلاخ بلبل» در سیزده بند، که عمدتآ نوشته هوشنگ ایرانی و بیانکننده آرای او بود، آغاز شد. در این بیانیه آمده است: «هنر خروس جنگی، هنر زندههاست. این
خروس تمام صداهایی را که بر مزار هنر قدیم نوحهسرایی میکنند خاموش خواهد کرد» و در آن تأکید شده است که هنر نو «صمیمیت با درون» و «از هم گسیختن قراردادهای گذشته» و «تکیه
تفکر هنرمند بر دانش نوین»، و «نابودی کلیه مجامع طرفدار هنر قدیم» را شعار خود میداند.
در این دوره، جلیل ضیاءپور و منوچهر شیبانی کناره گرفتند.
دوره دوم در چهار شماره، از اول
اردیبهشت تا ۱۵ خرداد ۱۳۳۰، منتشر شد و با توقف انتشار آن، اخلاف انجمن در ۱۳۳۲ش، نشریه پنجه خروس را، به سردبیری بهمن محصص، بنیان نهادند که آن نیز
عمر کمی داشت.
انتشار این مجله و برگزاری نمایشگاههای مرتبط با آن را میتوان از رویدادهای با اهمیت در تحول هنر نو در
ایران به شمار آورد.
نحوه نگرش بانیان انجمن خروس جنگی تأثیری بسزا در فضای هنری آن روزگار گذاشت
و در هنرهای تجسمی از برخی جنبهها راه را برای هنرمندان ایران گشود.
(۱) آیدین آغداشلو، گفتارها و گفتوگوهای دیگر: برگزیده گفتارهاوگفتوگوها، ۱۳۸۱ـ ۱۳۷۸، کرمان ۱۳۸۲ش.
(۲) هوشنگ ایرانی، خروس جنگی بیمانند :زندگی و هنرهوشنگ ایرانی، به کوشش سیروس طاهباز، تهران ۱۳۸۰ش.
(۳) مسعود برزین، شناسنامه مطبوعات ایران از ۱۲۱۵ تا ۱۳۵۷ شمسی، تهران ۱۳۷۱ش.
(۴) روئین پاکباز، دایرةالمعارف هنر: نقاشی، پیکرهسازی، گرافیک، تهران ۱۳۷۸ش.
(۵) پیشگامان نقاشی معاصر ایران: نسل اول، نویسنده: جواد مجابی، عکس و اسلاید: سعید بهروزی، به کوشش منیژه میرعمادی، تهران: نشر هنر ایران، ۱۳۷۶ش.
(۶) صبا حقانی، «خروس غریب»، سالنامه شرق (۱۳۸۳ش).
(۷) محمد صدری طباطبائی نائینی، راهنمای مطبوعات ایران: ۱۳۵۷ـ ۱۳۰۴، تهران ۱۳۷۸ش.
(۸) خانبابا مشار، مؤلّفین کتب چاپی فارسی و عربی، تهران ۱۳۴۰ـ۱۳۴۴ش.
(۹) احسان یارشاطر، «نقاشی معاصر ایران»، در اوجهای درخشان هنر ایران، چاپ ریچارد اتینگهاوزن و احسان یارشاطر، ترجمه هرمز عبداللهی و رویین پاکباز،) تهران (: آگه، ۱۳۷۹ش؛
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «خروس جنگی»، شماره۷۰۱۷.