حُرْمَت (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُرْمَت (به ضم حاء و سکون راء) از
مفردات نهج البلاغه به معنای
احترام و عظمت است.
جمع آن
حُرَم (به ضم حاء و فتح راء) و کلماتی مانند
حرام و
حَرَم (بر وزن شرف) از مشتقات این واژهاند.
حضرت علی (علیهالسلام) دربارهی
نکوهش اصحاب
جمل، پندهای حکیمانه و
توصیف رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) و ... از این واژه استفاده نموده است.
حُرْمَت به معنای
احترام و عظمت آمده است. «
الحرمة ما لا یحلّ انتهاکه».
»
حَرام به معنای
حُرمت و
احترام نیز آمده است چنانکه گفته میشود: «
البیتُ الحَرام».
»
حَرَم به معنای
محترم و چیزی که هتک حرمتش جایز نیست آمده است چنانکه گفته میشود: «
مکّه و حوالی آن
حرم است».
این واژه مقابل «حِلّ» بکار رفته است.
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل میباشد:
امام (صلوات
اللهعلیه) در خصوص نکوهش اصحاب جمل فرموده است:
«فَخَرَجُوا یَجُرُّونَ حُرْمَةَ رَسُولِ اللهِ (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) کَمَا تُجَرُّ الاْمَةُ عِنْدَ شِرَائِهَا»؛
«از
مکه خارج شدند
حرمت رسول خدا (صلی
اللهعلیهوآلهوسلّم) (
عایشه) را با خود میکشیدند مانند کشیدن
کنیز به وقت خریدنش».
آن حضرت در بیانی در خصوص
حلال و حرام الهی فرمودهاند:
«مُبَيِّناً حَلاَلَهُ وَ حَرامَهُ، وَ فَرائِضَهُ وَ فَضائِلَهُ، وَ ناسِخَهُ وَ مَنْسوخَهُ، وَ رُخَصَهُ وَ عَزائِمَهُ، وَ خاصَّهُ وَ عامَّهُ، وَ عِبَرَهُ وَ أَمْثالَهُ، وَ مُرْسَلَهُ وَ مَحْدودَهُ، وَ مُحْكَمَهُ وَ مُتَشابِهَهُ، مُفَسِّراً جُمَلَهُ، وَ مُبَيِّناً غَوَامِضَهُ»؛
«حلال و حرامش آشكار و فريضهها و
مستحبّات و
ناسخ و منسوخ، و
مباح و ممنوع،
خاص و عام، پندها و مثلها، مطلقها و محدودها، محكمات و متشابهاتش همه معلوم است؛ مجملات آن به بركت محكمات و آيات روشن، تفسير شده، نكات پيچيده آن (در پرتو آيات ديگر) واضح است».
امام (علیهالسلام) در پندهایی حکیمانه میفرماید:
«وَ فَضَّلَ حُرْمَةَ الْمُسْلِمِ عَلَی الْحُرَمِ کُلِّهَ»ا؛
«و
احترام مسلمان را بر همه
احترامها برتر کرده است».
امام (علیهالسلام) همچنین در توصیف
رسول خدا (صلی
اللهعلیهوآلهوسلّم) فرمودهاند:
«وَ شَجَرَتُهُ خَیْرُ الشَّجَر نَبَتَتْ فِی حَرَم، وَ بَسَقَتْ فِی کَرَم»؛
«خانواده او بهترین خانواده است در نسل
محترمی به وجود آمده و در
کرامت بالا رفته است».
آن حضرت در خصوص
کعبه و فلسفۀ
حجّ نیز میفرماید:
«جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ لِلاِسْلامِ عَلَماً، وَ لِلْعَائِذِینَ حَرَماً»؛
«خداوند متعال این خانه خود را پرچمی برای
اسلام قرار داد و
حرم امنی برای پناهندگان به آن».
این واژه پنج بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حرمه»، ص۲۶۷.