حَمْحَمَة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَمْحَمَةُ (به فتح حاء و سکون میم) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای صداى يابو در كنار علف، جو و نيز صداى
اسب كه خفيف باشد و به حدّ صهيل نرسد.
تنها یک مورد از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
حَمْحَمَةُ به معنای صداى يابو در كنار علف، جو و نيز صداى
اسب كه خفيف باشد و به حدّ صهيل نرسد.
به موردی که در «نهج‌البلاغه» آمده است به شرح ذیل می‌باشد.
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) در اشاره به فتنه
صاحب زنج (على بن عبدالله بن محمد) كه خود را علوى ناميد و در زمان خلافت
معتمد عباسی خروج كرد و خرابی‌ها به بار آورد فرموده است:
«كَأَنِّي بِهِ وَ قَدْ سارَ بِالْجَيْشِ الَّذِي لاَ يَكُونُ لَهُ غُبارٌ وَ لاَ لَجَبٌ، وَ لاَ قَعْقَعَةُ لُجُم، وَ لاَ حَمْحَمَةُ خَيْل» «گويا من او را مى‌بينم كه با لشكرى بدون غبار و سر و صدا و بدون حركات افسارها و شيهه اسبان به راه افتاده.»
این واژه تنها یک بار در نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حمحمه»، ج۱، ص۳۰۱.
