حقیقت استعمال

حقیقت استعمال به استعمال لفظ به قصد خطور معنا در ذهن شنونده اطلاق می‌شود.

حقیقت استعمال، القای لفظ و اراده معنا است؛ به بیان دیگر، به کارگیری لفظ به قصد خطور دادن و ایجاد معنا در ذهن شنونده را استعمال گویند.

اراده استعمالی ، از مقومات استعمال - دلالت تصدیقی اولی - و علت جدایی دلالت تصوری از استعمال است.

اطلاق، اعم از استعمال لفظ است و به کارگیری لفظ به وسیله شخص دیوانه و خواب را نیز (که در آنها قصد خطور دادن معنا به ذهن مخاطب وجود ندارد) شامل می‌شود.

۱.	↑ صدر، محمدباقر، بحوث فی علم الاصول، ج۱، ص۱۳۱.
۲.	↑ آذری قمی، احمد، تحقیق الاصول المفیدة فی اصول الفقه، ص۱۵۹.
۳.	↑ بروجردی، حسین، نهایة الاصول، ص۳۳.