حفظ قرآن (علوم قرآنی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حفظ
قرآن، ازبرکردن
قرآن است.
ازبرکردن
قرآن بر اساس
روایات از بزرگ‌ترین نعمت‌های الهی است که با هیچ نعمتی قابل مقایسه نیست. قلبی که
ظرف قرآن باشد، هیچ گاه
عذاب نمی‌شود، و انسانی که در
باطن و
درون او
قرآن نباشد، مانند
خانه خراب است. حافظ
قرآن،
حامل قرآن است و
حامل قرآن از
اشراف امت
محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و عرفای اهل
بهشت است. حافظی که عامل به
قرآن باشد، در
قیامت با
انبیا و
اولیای الهی و
سفیران پروردگار خواهد بود.
البته این همه عظمت تنها برای حفظ
حروف و
کلمات قرآن نیست؛ بلکه افزون بر آن باید حافظ حدود و عامل به محتوای
قرآن نیز باشد.
امام صادق علیه‌السّلام می‌فرماید: «قاریان
قرآن سه دسته‌اند: عده‌ای برای کسب
ثروت از
ملوک و
فخر فروشی بر
مردم قرآن می‌خوانند؛ این‌ها اهل آتشند. عده‌ای نیز حروف
قرآن را حفظ، ولی حدود آن را
ضایع کردند؛ این‌ها هم اهل آتشند. عده‌ای هم
قرآن می‌خوانند و به همه دستورات آن عمل می‌کنند و
حلال آن را حلال، و
حرام آن را حرام می‌دانند؛ این‌ها کسانی هستند که
خداوند آن‌ها را از گمراهی
نجات می‌دهد و اهل
بهشتند و درباره هر کس که بخواهند
شفاعت می‌کنند».
حافظ
قرآن با حفظ آیات، با آیات
قرآنی همسو می‌شود و
قرآن شریف در عمق
جان او
نفوذ و
نوع نگرش او به هستی را عوض می‌کند. همچنین باعث تسریع در یادگیری
مفاهیم قرآن می‌شود. اولیای
دین و در راس آنان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و
امامان معصوم علیه‌السّلام نیز عنایت خاصی به حفظ
قرآن توسط
صحابه و
مسلمانان داشتند و در زمان
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم مرکزی برای تعلیم و حفظ
قرآن تشکیل شد.
بعضی از مؤلفان علوم
قرآنی مثل
سیوطی، حفظ
قرآن را
واجب کفایی دانسته‌اند.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حفظ قرآن».
