حسین بن ابراهیم ادیب نطنزی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسین بن ابراهیم ادیب نطنزی اصفهانی، شاعر،
ادیب و دانشمند لغوی
قرن پنجم هجری در
اصفهان می‌باشد.
بدیع‌الزمان ابوعبداللَّه حسین بن ابراهیم بن
احمد نطنزی اصفهانی معروف به «ادیب نطنزی» شاعر،
ادیب و دانشمند لغوی
قرن پنجم هجری.
[در نطنز متولّد شد و جهت تحصیل به
اصفهان و شهرهای دیگر سفر کرد وسرانجام در کوی ارزویه واقع در محلّه جومان (یا جوهان) اصفهان ساکن شد و در سال ۴۹۷ق و یا به قولی ۴۹۹ق وفات یافت.
او
حدیث را از
ابوبکر محمد بن عبداللّه بن ریذه اصفهانی، ابوذر
محمّد بن ابراهیم صالحانی و ابوالفضل عبدالرحمان بن
احمد رازی
روایت می‌کند و برادرزاده‌اش ابوالفتح
محمد بن علی نطنزی در مرو و ابوالعباس
احمد بن
محمّد مؤذن ادیب در اصفهان از او
استماع حدیث کرده‌اند.
بدیع‌الزمان نطنزی به دو
زبان فارسی و
عربی شعر می‌سرود. و بدین خاطر به «ذواللّسانین» و «ذوالبیانین» مشهور بوده است. اگرچه برخی او را
شیعه دانسته‌اند اما
ابوسعد سمعانی در کتاب «
الانساب» تصریح می‌کند که نطنزی
اهل سنت و جماعت بوده است.
]
این کتاب‌ها از تالیفات اوست.
۱. «الخلاص» یا «دستور اللّغه:» که نسخه‌های فراوانی از آن در کتابخانه‌های داخل و خارج
ایران موجود است. ۲. دیوان اشعار که ظاهراً از بین رفته است ۳. المرقاه، در
علم لغت که در سال ۱۳۴۶ش به تصحیح
دکتر سیّدجعفر سجّادی به چاپ رسیده است.
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۰۵-۶۰۶.
