حَرْف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَرْف (به فتح تاء و سکون راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای طرف است.
حَرْف هر چيز طرف آن است.
مُنْحَرِف (به ضم میم و سکون نون و فتح حاء و کسر راء) آن است كه به يک طرف ميل كند.
حَرْف را از آن
حَرْف گفته‌اند كه در طرف
فعل و
اسم است.
از اين ماده پنج مورد در «
نهج البلاغه» ديده مى‌شود.
حَرْف به معنای طرف است.
حَرْف هر چيز طرف آن است.
مُنْحَرِف آن است كه به يک طرف ميل كند.
حَرْف را از آن
حَرْف گفته‌اند كه در طرف فعل و اسم است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) راجع به اهل
باطل فرموده:
«لَيْسَ فيهمْ سِلْعَةٌ أَبْوَرُ مِنَ الكِتابِ إِذا تُلیَ حَقَّ تِلاوَتِهِ وَ لا سِلْعَةٌ أَنْفَقُ بَيْعاً وَ لا أَغْلَى ثَمَناً مِنَ الكِتابِ إِذا حُرِّفَ عَنْ مَواضِعِهِ.» «در ميان آن‌ها متاعى هلاک شده‌تر از قرآن نيست وقتى كه سزاوار خوانده شود و متاعى رواج‌تر و پر قيمت‌تر از
قرآن نيست وقتى كه از مواضع و معانى خودش منحرف شود.»
امام (علیه‌السلام) فرموده:
«...اَوْ تَحْریفٍ فی نُطْقٍ.» (...یا تحریف در سخن.)
آن حضرت فرموده:
«قَرْمِطْ بَيْنَ الْحُروفِ.» (فاصله بين حروف را كم كن.)
این واژه پنج بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حرف»، ص۲۶۵.
