حِجْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حِجْر (به کسر حاء و سکون جیم) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای آغوش است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص یکی از
فضیلت‌های خویش و پیروان
شیطان، از این واژه استفاده نموده است.
حِجْر (به کسر حاء و سکون جیم) به معنای آغوش، آمده، و جمع آن «حجور» است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با یکی از اختصاص‌های خویش به
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) فرموده است:
«وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعی مِنْ رَسولِ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) بِالْقَرابَةِ الْقَریبَةِ وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصیصَةِ، وَضَعَنی فی حِجْرِهِ وَ اَنا وَلَدٌ یَضُمُّنی اِلَی صَدْرِهِ.» «و شما به خوبی موقعیّت مرا از
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) از
نظر خویشاوندی نزدیک و منزلت و مقام ویژه می‌دانید! او مرا در دامان خویش درحالی که کودک (خردسالی) بودم می‌نشاند و (همانند فرزندش) مرا در آغوش خود می‌گرفت.»
امام (علیه‌السلام) درباره پیروان شیطان می‌فرماید:
«اتَّخَذوا الشَّیْطانَ لِاَمْرِهِمْ مِلاکاً ... فَباضَ وَ فَرَّخَ فی صُدورِهِمْ وَ دَبَّ وَ دَرَجَ فی حُجورِهِمْ.» «منحرفان، شیطان را ملاک و اساس کار خود قرار داده‌اند ... او نیز آن‌ها را دام خود قرار داد و در دل‌های آنان تخم گذارد، و جوجه‌های خود را در دامانشان پرورش داد.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حجر»، ص۲۵۱-۲۵۲.
