حتف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَتْف (به فتح حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای
مرگ که
حضرت علی (علیه‌السلام) در اولویت
تقدیر خدا بر تدبیر
انسان، خود انسان، از این واژه استفاده نموده است.
حَتْف (به فتح حاء) به معنای مرگ آمده، و جمع آن «حتوف» است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با اولویت تقدیر خدا بر تدبیر انسان می‌فرماید: «
«تَذِلُّ الْاُمُورُ لِلْمَقَادِیرِ، حَتَّی یَکُونَ الْحَتْفُ فِی التَّدْبِیرِ»؛
کارها در مقابل
قضا و قدر چنان ذلیل هستند که گاهی تدبیر انسان منجّر به مرگ و هلاکت می‌شود.»
امام (علیه‌السلام) درباره انسان فرموده است: «
«فبینا هو یضحک الی الدنیا و تضحک الیه فی ظل عیش غفول، اذ وطی‌ء الدهر به حسکه و نقضت الایّام قواه و نظرت الیه الحتوف من کثب»؛
گاهی می‌بینی که انسان به
دنیا می‌خندد و دنیا به انسان، و در عیش غافل کننده است که دنیا خار خویش را در او فرو برد و روزگار قوایش را شکست، و مرگ‌ها از نزدیک او را زیر نظر گرفتند.»
این واژه پنج بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حتف»، ص۲۴۹-۲۴۸.
