جیف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَیْف (به فتح جیم) یا
جیفه یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای گندیدن یا بدن گندیده
میّت که
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با هنگام
مرگ انسان و راه
غرور زدایی از این واژه استفاده نموده است.
جَیْف (به فتح جیم) یا جیفه به معنای گندیدن یا بدن گندیده میّت، آمده است. چنان‌که در
لغت آمده است: «جافت الجثّه جیفا: انتنت.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با مرگ انسان فرموده است: «و خرجت الروح من جسده فصار جیفة بین اهله قد اوحشوا من جانبه و تباعدوا من قربه؛
و
روح او از بدنش برای همیشه خارج می‌شود. در این هنگام، به صورت مرداری در میان خانواده اش قرار می‌گیرد، که از نشستن نزد او وحشت می‌کنند و از او فاصله می‌گیرند.»
امام (علیه‌السلام) در خصوص راه زدودن غرور می‌فرماید: «ما لابن آدم و الفخر، اوّله نطفة و آخره جیفة و لا یرزق نفسه و لا یدفع حتفه؛
پسر آدم را چه با
فخر و نازیدن! چراکه اوّل او
منی و آخر او مردار بد بو است، نه خود را روزی می‌دهد و نه مرگ خویش را دفع می‌نماید.»
این واژه شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جیش»، ص۲۴۴.
