جمله شرطی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جمله شرطی به معنی قضیه دارای دو
جمله شرط و
جزا _
مقدّم و
تالی _ است؛ که از آن به قضیه شرطیه نیز تعبیر می شود.
به
جمله ای که در آن دو
جمله شرط و
جزا وجود داشته باشد به گونه ای که
جمله جزا ( تالی ) بر شرط ( مقدم )، وابسته و معلق گشته باشد،
جمله شرطی می گویند. این
تعلیق و وابستگی گاهی حقیقی و گاهی اضافی است.
در
علم اصول از یک نظر
جمله های شرطی به محقق الموضوع و غیر محقق الموضوع
تقسیم می گردد.
به
جمله های شرطیی که برای تبیین و تعیین محدوده
موضوع حکم صادر می شود، " محقق الموضوع " گفته می شود. این گونه
جمله ها
مفهوم نداشته و خارج از محل بحث مفاهیم می باشد، مثل این که گفته شود: " ان رزقت ولدا فاختنه " که تصور
ختنه فرزند معقول نیست مگر بعد از فرض وجود آن؛ یعنی نمی توان گفت اگر بچه ای نداشتی آن را ختنه نکن.
به
جمله های شرطیی که برای تعیین و تبیین دایره شمول
حکم وارد شده است " غیر محقق الموضوع " می گویند، مثل این که گفته شود: " ان احسنَ صدیقُک فاحسن الیه " که فرض احسان به دوست، توقف عقلی بر فرض صدور
احسان ندارد بلکه امکان احسان به او هست، چه او احسان داشته باشد و چه نداشته باشد.
مفهوم دار بوده این
جمله ها مورد
اختلاف اصولیون می باشد.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «
جمله شرطی».
