(یوم یات لا تکلم نفس الا باذنه فمنهم شقی وسعید فاما الذین شقوا ففی النار لهم فیها زفیر وشهیق … واما الذین سعدوا ففی الجنة…)؛ «روزی (است) که چون فرا رسد هیچ کس جز به اذن وی سخن نگوید آنگاه بعضی از آنان تیره بختند و (برخی) نیکبخت. و اما کسانی که تیرهبخت شده‌اند در آتشفریاد و ناله‌ای دارند… اما آن‌ها که خوشبخت شدند جاودانه در بهشت خواهند ماند….» .
این آیه حکم واحدی برای همه نفوس مطرح کرده است - چون نکره در سیاق نفی، معنای عموم دارد - سپس بین نفوس مختلف جدایی انداخته است و به بهشتی و جهنمی تقسیم شده‌اند.
