جَریمَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَریمَه، یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
جنایت،
گناه و
عقاب است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به
امام مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) از این واژه استفاده نموده است.
جَریمَه،
به معنای جنایت، گناه و عقاب آمده است.
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای به امام مجتبی (علیه‌السلام) می‌نویسد:
«وَ اعْلَمْ، اَنَّ الَّذِی بِیَدِهِ خَزَائِنُ السَّموَاتِ وَ الاَْرْضِ... وَ لَمْ یُنَاقِشْکَ بِالْجَرِیمَةِ، وَ لَمْ یُؤْیِسْکَ مِنَ الرَّحْمَةِ»؛
«بدان! همان كسى كه گنجهاى آسمان‌ها و زمين را در اختيار دارد ... در جريمه با تو به مناقشه نپرداخته و تو را از رحمتش مأيوس نساخته است».
جمع این واژه «جرائم» است؛ چنان‌که در
خطبه ۸۷،
و ... آمده است.
واژه «متجرّم» به معنای مدّعی جرم، آمده است. چنان‌که امام (علیه‌السلام) به آن کسی که
دنیا را
مذمت می‌کرد، فرمود:
«... أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَیْهَا أَمْ هِیَ الْمُتَجَرِّمَهُ عَلَیْکَ؟»؛
«تو از جرم دنيا شكايت دارى يا دنيا بايد از جرم تو شكايت كند؟».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جریمه»، ص۲۱۳.
