جدح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَدَح (به فتح جیم) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای خلط و آميختن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در پاسخ مردی از
قبیله بنی اسد نسبت به موضوع
خلافت، از این واژه استفاده نموده است.
جَدَح (به فتح جیم) به معنای خلط و آميختن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «جدح السويق: خلطه.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در پاسخ مردى از بنى اسد که از او پرسيد با آن‌كه شما حق بوديد، چرا قوم شما از مقامتان دفاع نكردند؟ فرموده است: «... حاول القوم اطفاء نور الله من مصباحه و سدّ فوّاره من ينبوعه و جدحوا بينى و بينهم شربا و بيئا فان ترتفع عنّا و عنهم محن البلوى احملهم من الحق على محضه؛
آن‌ها كوشيدند نور
خدا را كه از چراغش مى‌درخشيد خاموش سازند و مجراى فوران چشمه
فیض الهی را مسدود كنند و اين آب زلال را ميان من و خودشان به بيمارى‌ها و سموم آلوده سازند. هرگاه اين مشكلات موجود از ما و آن‌ها برطرف شود، من آن‌ها را به سوى حق خالص مى‌برم.»
اين واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جدح»، ص۲۰۴.
