جایگاه مسجد در اسلام
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مسجد در
اسلام از جایگاه رفیع و ویژه‌ای برخوردار است که
رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از قول
خداوند متعال می‌فرماید: «مساجد خانه‌های من در زمینند، همانگونه که
ستارگان برای اهل
زمین می‌درخشند، مساجد نیز برای اهل
آسمان نورافشانی می‌کنند.»
واژه‌ی مسجد، جمعاً ۲۸ بار در
قرآن کریم ذکر شده که در ۲۲ مورد به صورت مفرد
و در ۶ مورد دیگر، به صورت جمع آمده است.
در این آیات، به اهمیت و جایگاه رفیع
مسجد در
اسلام، پاره‌ای از
احکام مسجد و
مسجد الحرام و احکام خاص آن،
مسجد الاقصی و
مسجد اصحاب کهف، اشاراتی شده است. البته، آیه‌های دیگر نیز در قرآن درباره‌ی مسجد و اهمیت آن آمده است که هر چند لفظ مسجد در آنها نیامده است، ولی بنابر مفهوم این آیات و گفته‌ی تمامی مفسران، می‌توان در مورد مساجد، این
آیات را نیز ذکر کرد. از آنجا که در این کتاب بر آن نیستیم تا به
تفسیر و تبیین تمامی این آیات بپردازیم، تنها به ذکر آیاتی که بیانگر ابعاد گوناگون مسجد در جامعه اسلامی است، بسنده می‌کنیم.
«همانا نخستین خانه‌ای که برای عمومی مردم قرار داده شد، همان است که در
مکه قرار دارد، و مایه‌ی
برکت و
هدایت جهانیان است».
«به خاطر بیاورید هنگامی که ما خانه‌ی
کعبه را مرکز امن و امان برای مردم قرار دادیم، و (فرمان دادیم که) از
مقام ابراهیم، محلی برای
نماز خود انتخاب کنید و ما به ابراهیم و اسماعیل (علیهما‌السّلام) امر کردیم که خانه‌ی مرا برای طواف‌کنندگان و مجاوران و سجده‌کنندگان پاک و پاکیزه کنید».
همان گونه که از این دو آیه‌ی شریفه بر می‌آید، خانه‌ی کعبه در مکه نخستین خانه‌ی
توحید و یکتاپرستی و اولین جایگاه و مرکزی است که برای پرستش خدای یگانه ساخته شده است. در اینکه آیا این خانه از زمان
حضرت آدم (علیه‌السّلام) بر پا شده یا
حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) آن را بنیان کرده، میان مفسران اختلاف است. بعضی بر آنند که بنیانگذار این خانه از ابتدا، حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) بوده و در زمان آدم (علیه‌السّلام) این خانه اصلاً وجود نداشته است.
برخی دیگر بر این عقیده‌اند که خانه‌ی کعبه نخست به دست آدم (علیه‌السّلام) ساخته شد و بر اثر مرور زمان از بین رفت، لکن حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) آن را تجدید بنا کرد.
با شواهدی که از آیات مختلف قرآن و
روایات در این زمینه موجود است، نظریه‌ی دوّم تایید می‌شود.
در قرآن به نقل از ابراهیم (علیه‌السّلام) آمده است: «ربّنا انّی اسکنت من ذرّیّتی بواد غیر ذی زرع عند بیتک المحرّم...؛
پروردگارا بعضی از فرزندانم را در
سرزمین خشک و سوزانی، در کنار خانه‌ی محترمت سکنی دادم». از این آیه‌ی شریفه چنین بر می‌آید که اثری از خانه کعبه در هنگام ورود ابراهیم (علیه‌السّلام) با فرزندش
اسماعیل (علیه‌السّلام) و همسرش
هاجر، در سرزمین مکه وجود داشته است. همچنین در آیه‌ی دیگری آمده است: «و اذ یرفع ابراهیم القواعد من البیت و اسماعیل؛
و هنگامی که ابراهیم و اسماعیل (علیهما‌السّلام) پایه‌های
خانه را بر افراشتند».
باید توجه داشت تعبیر بالا بردن قواعد (پایه‌ها) در این آیه، اشارتی است به اینکه شالوده‌ی خانه‌ی کعبه، پیش از ابراهیم (علیه‌السّلام) وجود داشته و ابراهیم و فرزندش، آن پایه‌ها را بالا برده‌اند.
امام علی (علیه‌السّلام) در این مورد می‌فرمایند: «الا ترون انّ اللّه سبحانه اختبر الاوّلین، من لدن آدم صلوت اللّه علیه الی الآخرین من هذا العالم باحجار... فجعلها بیته الحرام ثمّ امر آدم (علیه‌السّلام) و ولده ان یثنوا اعطائهم نحوه؛
«آیا نمی‌بینید که خداوند سبحان، مردم
جهان را از زمان آدم (علیه‌السّلام) تا امروز به وسیله‌ی قطعات سنگی... امتحان کرده و این سنگ‌های روی هم چیده را خانه‌ی محترم خود قرار داده است؛ سپس، به آدم و فرزندانش فرمان داد که به گرد آن طواف کنند».
بنابراین، خانه‌ی کعبه را نخست حضرت آدم (علیه‌السّلام) بنا نهاد و سپس بر اثر مرور زمان فرو ریخت و بعد به دست ابراهیم (علیه‌السّلام) تجدید بنا شد. در هر صورت نکته‌ی مهمی که از این دو آیه‌ی مورد بحث، به خوبی بر می‌آید و آیات دیگر و روایات نیز آن را تایید می‌کند، این است که مسجد نخستین مرکز و پایگاهی است که به منظور
عبادت و پرستش خدای یگانه در زمین نهاده شد و پیش از آن، عبادتگاه دیگری که کانون عبادت و نیایش موحدان و خدا پرستان باشد، وجود نداشته است، از
ابوذر روایت شده است که از
رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) راجع به نخستین مسجدی که در زمین بنیاد شده، سؤال کرد. حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمودند: مسجد الحرام و پس از آن مسجد الاقصی بنا نهاد شده است».
از
امیرالمؤمنان علی (علیه‌السّلام) روایتی نقل شده است که مردی از آن حضرت پرسید: «آیا خانه‌ی کعبه، اول خانه‌ای است که در زمین ساخته شده است؟». امام (علیه‌السّلام) فرمود: «خیر، پیش از آن هم خانه‌هایی بود، لکن خانه‌ی کعبه نخستین خانه‌ی مبارکی است که برای پرستش و عبادت مردمان درست بنا شده است».
«و انّ المساجد للّه فلا تدعوا مع اللّه احدا؛
مساجد از آن خداست، پس باید احدی جز او را نخوانید». در این آیه شریفه، مراد از
دعا، عبادت و پرستش است، زیرا در جای دیگر دعا به معنای عبادت آمده است: «و قال ربّکم ادعونی استجب لکم انّ الّذین یستکبرون عن عبادتی سید خلون جهنّم داخرین؛
پروردگارتان گفت مرا بخوانید تا دعایتان را مستجاب نکنم، کسانی که از عبادت من سرکشی کنند بزودی با کمال خواری داخل
جهنم خواهند شد». در اینکه منظور از کلمه‌ی مساجد در این آیه چیست، میان مفسران اختلاف است، برخی بر آنند که منظور از مساجد تمام مکان‌هایی است که در آنجا برای خدا سجده می‌شود و از مصادیق آن، «مسجد الحرام» و سایر مساجد است.
برخی مساجد را اعضای هفتگانه‌ی
سجده دانسته‌اند. این گروه در تایید ادعای خود، روایتی از
امام محمد تقی (علیه‌السّلام) نقل می‌کنند که مراد از مسجد، عضوهای هفتگانه
بدن آدمی است که در هنگام سجده باید روی زمین قرار گیرد.
«مبیدی» نیز گفته است: «مراد از مساجد، مکان‌هایی است که برای نماز و
ذکر خدا بنا شده است و از «قتاده» در تفسیر این
آیه روایت کرده است که:
یهودیان و
مسیحیان هنگامی که وارد معابد خود می‌شدند، به خداوند
شرک می‌ورزیدند. از این رو خداوند به
مؤمنان فرمود: «هنگامی که وارد مساجد می‌شوید خدا را با
خلوص نیت بخوانید».
از مجموع آرای مفسران در این زمینه چنین استفاده می‌شود که مراد از مساجد، همان مکان‌هایی است که برای عبادت خداوند بنا شده است و از مصادیق آن، «مسجد الحرام» و دیگر مساجد است. تفسیری که مساجد را عضوهای هفتگانه‌ی سجده دانسته، ممکن است از قبیل توسعه در مفهوم آیه باشد که این معنا نیز در این آیه منظور شده است.
نکته‌ی جالب توجه اینکه، خداوند به جهت اهمیت و
فضیلت مساجد بر دیگر مکان‌ها، مسجد را به خود منسوب کرده و متعلق به خود دانسته است تا مزیت آن بر دیگر مکان‌ها روشن شود. اختصاص مساجد به خداوند که منزه از صفات حسّی است، جنبه‌ی سمبلیک دارد و اشارتی است بر اینکه مساجد مورد توجه خاص ذات
اقدس اوست، بنابراین، در مساجد جز کار خدایی نباید کار دیگری صورت پذیرد و جز مصالح مسلمانان، امر دیگری نباید مطرح شود؛ با این توضیح در تاسیس مساجد هم نمی‌توان نیتی به جز خدا، و هدفی غیر از اعتلای کلمه‌ی توحید داشت.
«(منافقان) کسانی (هستند) که مسجدی ساختند به قصد
زیان رساندن بر پیامبر و مؤمنان و تقویت
کفر و ایجاد جدایی میان مؤمنان و کمین گاه برای کسانی که با خدا و پیامبرش از پیش مبارزه کرده بودند. آنان سوگند یاد می‌کنند که نظری جز نیکی نداشته‌ایم، اما خداوند گواهی می‌دهد که آنان دروغ می‌گویند، هرگز در آن به نماز نایست، آن مسجدی که از روز نخست بر اساس
تقوا بنا شده شایسته‌تر است که در آن به نماز قیام کنی؛ چه، در این مسجد، مردانی هستند که دوست دارند پاک و منزه باشند و خداوند پاکیزگان را دوست دارد».
این آیات در شان گروهی از
منافقان است که با توطئه‌های «ابو عامر» مسیحی و برای تحقق بخشیدن به اهداف شوم و نقشه‌های شیطانی خود، به ساختن مسجدی در
مدینه اقدام کردند که بعداً به نام «
مسجد ضرار» معروف شد؛ ماجرا از این قرار است که به هنگام ظهور قدرتمند
اسلام در مدینه، «ابو عامر» به شدت ناراحت شد، وی برای مبارزه با اسلام با منافقان «
اوس» و «
خزرج» همکاری صمیمانه‌ای آغاز کرد. پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هنگامی که از نقشه‌ها و اهداف وی آگاه شد، در صدد تعقیب وی بر آمد، «ابو عامر» از مدینه گریخت و به مکه آمد و از آنجا به
طائف و سر انجام به
شام رفت و در آنجا رهبری منافقان مدینه را بر عهده گرفت او در نامه‌ای به منافقان مدینه نوشت که لشکری از سپاهیان
روم به کمکشان خواهد آمد تا محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و یارانش را از مدینه خارج سازند. همچنین از آنان خواست برای خود مسجدی نزدیک
مسجد قبا بسازند و در موقع نماز، آنجا گرد آیند و زیر
نقاب مسجد، برنامه‌های خود را عملی کنند.
هنگامی که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عازم غزوه‌ی «تبوک» بود، گروهی از این منافقان به نزد آن حضرت آمدند و به بهانه‌ی این که افراد ناتوان و
بیمار و پیر مردان از کار افتاده نمی‌توانند در شب‌های بارانی و سرد زمستانی به مسجد قبا بیایند، از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خواستند تا اجازه دهد که مسجدی در میان قبیله‌ی خود (بنی سالم) بسازند؛ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «اکنون آماده نبردم و اگر به خواست خداوند متعال باز گشتم، پیش شما خواهم آمد و با شما در آن نماز خواهم گذارد». منافقان در غیاب پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ساختمان مسجد را به پایان رساندند، پس از
جنگ تبوک، نزد حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آمدند و گفتند: دوست داریم که پیش ما بیایید و با ما در آن مسجد نماز گزارید؛ حضرت فرمود: «لباس مرا بیاورید تا بپوشم و با آنان بروم». در این هنگام آیات فوق نازل شد و پرده از نقشه‌ی پلید آنان برداشت؛ بی‌درنگ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) گروهی از
اصحاب را خواندند و به آنان دستور دادند که مسجد را آتش بزنند و بقایای آن را ویران کنند و جای آن برای مدتی محل زباله شد.
همان گونه که از این آیات بر می‌آید، بنیانگذاران این مسجد در زیر
نقاب این نام
مقدس، اهداف شومی را دنبال می‌کردند.
بر این اساس، خداوند به پیامبرش دستور می‌دهد که در چنین مسجدی که برای زیان رساندن به مسلمانان و گستردن کفر و الحاد در جامعه‌ی اسلامی بنا شده است هرگز قیام به عبادت نکند و به جای آن شایسته است پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در مسجدی به نماز ایستد که بر اساس
تقوا و هدفی الهی بنیاد شده است. به اعتقاد مفسران و تایید روایات
معصومین (علیهم‌السّلام)، مراد از این مسجد، همان مسجد «قبا» است که در مقایسه با مسجد «ضرار» آمده است.
هر چند بنا بر روایات که از رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل شده است،
این احتمال نیز وجود دارد که مراد، مسجد رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) باشد؛ اما با توجه به تعبیر «اوّل یوم» در این آیه‌ی شریفه و با توجه به اینکه مسجد قبا نخستین مسجدی بود که پس از
هجرت نبوی ساخته شد، احتمال اول، مناسبتر به نظر می‌رسد.
سپس قرآن به ویژگی دیگر این مسجد اشاره کرده و فرموده است: «فیه رجالّ یحبّون ان یتطّهروا...»
در اینکه مراد از
طهارت در این آیه، پاکیزگی صوری و اجتناب از پلیدی‌های ظاهری است یا پاک شدن از گناهان و
طهارت معنوی، در میان مفسران اختلاف است.
پاره‌ای از روایات
طهارت ظاهری را تایید می‌کند.
البته این روایات دلیل بر منحصر بودن مفهوم آیه به این مصداق نیست، یعنی ممکن است منظور از طهارت در اینجا هر گونه پاکیزگی صوری یا معنوی باشد.
در هر صورت، از این بحث چنین بر می‌آید: مسجد که کانون
ایمان و تقوا و محیط پاکی و
قداست و مرکز تبلور عبودیت و نیایش در برابر پروردگار جهان است، بایسته است که شالوده و اساس آن بر تقوا و پاکی بنا شده باشد و پاسداران و دست‌اندرکاران آن افرادی
مؤمن، پرهیزکار و مصمم باشند و هر گاه بنایی برای اغراض ناپاک با نام
مقدس مسجد به وجود آید، باید در هدم و از بین بردن آن کوشید، چنانکه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دستور ویران کردن و به آتش کشیدن مسجد «ضرار» را صادر فرمودند.
«فی بیوت اذن اللّه ان ترفع و یذکر فیها اسمه یسبّح له فیها بالغدوّ و الآصال؛
در خانه‌هایی که خداوند اجازه داده است که رفعت یا بلند و در آنها نام او به بزرگی یاد شود، در این خانه‌ها هر صبح و شام مردان با ایمان به
تسبیح او مشغولند». «
زمشخری» در ذیل این آیه‌ی کریمه گفته است: «کلمه‌ی فی بیوت» در این آیه به کلمه «کَمِشْکاةٍ» در آیه‌ی قبل: «اللّه نور السّموات و الارض مثل نوره کمشکاة فیها مصباح المصباح فی زجاجة...»
وابسته است و مراد از «بیوت» در اینجا مساجد است.
«
علامه طباطبایی»
کلمه «فی بیوت» را به «کمشکاةٍ» یا به جمله‌ی «یهدی» در آیه بعد متعلق دانسته است و باز گشت هر دو را به یک معنا می‌داند، که از مصادیق یقینی این بیوت، مساجدند که صرفاً برای این کار ساخته شده‌اند. همچنان که فرمود: «و مساجد یذکر فیها اسم اللّه کثیرا؛
و مساجدی که نام خدا در آنها بسیار برده می‌شود».
در «کشف الاسرار» در ذیل این آیه آمده است که «
ابن عباس» گفت: «المساجد بیوت اللّه فی الارض و هی تضیء لاهل السماء کما تضیء النجوم لاهل الارض؛
مساجد خانه‌های خدا در
زمین است. همان گونه که
ستارگان برای
اهل زمین می‌درخشند، مساجد نیز برای ملکوتیان نور افشانی می‌کنند». بنابراین، از مصادیق بارز این بیوت، مساجدند که چنین ویژگی‌هایی دارند.
«و من اظلم ممّن منع مساجد اللّه ان یذکر فیها اسمه و سعی فی خرابها...؛
و کیست ستمکارتر از آن که منع کرد و باز داشت مردم را از مساجد و در خرابی آنها کوشید، تا نام خدا را در آنجا بر
زبان نیاید و بزرگ نشود». بعضی از مفسران، نزول این آیه را در پیشامد «حدیبیه» دانسته‌اند که
مشرکان عرب نگذاشتند رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و اصحابش به مکه وارد شوند.
برخی دیگر گفته‌اند که این آیه اشاره به خرابی
بیت المقدس (۷۰ سال بعد از میلاد مسیح) به دست
سپاه «تیطس» رومی دارد، که شهر و مجسمه‌ی سلیمان را به کلی ویران کرد و آثار یهود و اوراق
تورات را سوزاند.
از مضمون این آیه چنین استفاده می‌شود که چون مساجد در طول
تاریخ همواره پایگاه‌های وحدت و همدلی و سنگرهای مبارزه علیه
طاغوت و فساد بوده است، کافران و اهل
شرک و
نفاق با
ترس از این مراکز آنها را برای خویش خطری جدی به حساب آورده‌اند.
از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روایت شده است که خداوند فرمود: «الا ان بیوتی فی الارض، المساجد، تضیء لاهل السماء کما تضیء النجوم لاهل الارض؛
مساجد خانه‌های من در زمینند، همانگونه که ستارگان برای اهل زمین می‌درخشند، مساجد نیز برای اهل
آسمان نور افشانی می‌کنند.»
رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «المساجد مجالس الانبیاء: مساجد، جایگاه
پیامبران است».
در خبری دیگر، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرمایند: «المساجد بیوت المّتقین، و من کانت المساجد بیته ضمن الله له بالروح و الراحة و الجواز علی الصراط».
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «جایگاه مسجد در اسلام»، تاریخ بازیابی۹۵/۹/۳۰.
