ثواء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثَواء (به فتح ثاء) یا
ثَوَی یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای اقامت، که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد اهل
بهشت و بیان
موعظه‌ای، از این واژه استفاده نموده است.
ثَواء یا
ثَوَی به معنای اقامت، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «ثوا بالمکان ثواء: اقام.»
واژه «مثوی» به معنای محل اقامت است. واژه «ثاوی» به معنای اقامت کننده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره اهل بهشت فرموده است: «و زحزحوا عن النار، و الطمانّت بهم الدّار، و رضو المثوی و القرار؛
از آتش کنار گشته، بهشت بر ایشان مطمئّن شده و از اقامتگاه و قرارگاه راضی شده‌اند.»
واژه «مثاوی» جمع مثوی است؛ چنان‌که در
خطبه ۱۹۲،
آمده است: «بمثاوی خدودهم؛ جایگاه‌های صورتشان (یعنی
قبرها.)»
امام (علیه‌السلام) همچنین در مقام موعظه فرموده است: «عباد الله انکم و ما تاملون من هذه الدنیا اثویاء مؤجلون؛
بندگان
خدا شما و خواسته‌هایتان در این
دنیا میهمانان مدّت‌دار هستید.»
واژه «اثویاء» جمع ثوی به معنای میهمان است؛ چنان‌که در لغت آمده است: «اثوی فلانا اضافه؛ او را وادار به اقامت کرد.»
این واژه شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثوی، ثواء»، ص۱۹۴.
