ثبوت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثُبوت یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای استقرار و دوام، که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد خودش و
عبرت از گذشته‌ها، از این واژه استفاده نموده است.
ثُبوت به معنای استقرار و دوام آمده است. چنان‌که در
قرآن کریم آمده است: «فَتَزِلَّ قَدَمٌ بَعْدَ ثُبُوتِها.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره خودش فرموده است: «و انما هی نفسی اروضها بالتقوی لتاتی آمنه یوم الخوف الاکبر و تثبت علی جوانب المزلق.»
واژه «اروضها» به معنای ذلیل می‌کنم او را، است.
واژه «مزلق» به معنای لغزشگاه، است.
«اثبات و تثبیت»
متعدی بوده و از همان معنی «استثبات» به معنای طلب استقرار و دوام، است. چنان‌که امام (علیه‌السلام) درباره عبرت فرموده‌اند: «ذهبوا فی الارض ضلالا و ذهبتم فی اعقابهم جهالا تطؤون فی‌هامهم و تستثبتون فی اجسادهم؛
آن‌ها در زمین رفته و گم شدند شما در پی آن‌ها نادان رفتید، سرهای آن‌ها را زیر پا می‌گذارید و روی سرهایشان راه می‌روید و در روی اجسادشان می‌خواهید ستون‌ها و امثال آن بر پا دارید.»
در نسخه
صبحی صالح، «تستنبتون» از نبات آمده است.
این واژه ۲۶ بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثبت»، ص۱۸۲-۱۸۱.
