ثائره (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثَائره (به فتح ثاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای برانگیخته شده، که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد برکت وجودی
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) و توصیف
خدای تعالی، از این واژه استفاده نموده است.
ثَائره (به فتح ثاء) به معنای برانگیخته شده، آمده و جمع آن «ثوائر» است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۹۶، در خصوص برکت وجودی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) فرموده است: «وَ ثُنِیَتْ اِلَیْهِ اَزِمَّهُ الْاَبْصَارِ دَفَنَ اللَّهُ بِهِ الضَّغَائِنَ وَ اَطْفَاَ بِهِ الثَّوَائِرَ اَلَّفَ بِهِ اِخْوَاناً وَ فَرَّقَ بِهِ اَقْرَاناً اَعَزَّ بِهِ الذِّلَّهَ».
همچنین امام (علیه‌السلام) در وصف خداوند فرموده‌اند: «لم یخلق ما خلقه لتشدید سلطان ... و لا استعانة علی ندّ مثاور؛
خداوند آن‌چه را آفریده برای محکم بودن سلطانش و برای کمک جستن در مقابل شریک قیام کننده نیافریده است.»
واژه «مثاور» به معنای قیام کننده و محارب است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثائره»، ص۱۹۳.
