تَتْبیبٍ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَتْبیبٍ: (زادُوهُمْ غَیْرَ تَتْبیبٍ)«تَتْبیبٍ» از مادّه
«تبّ» به معنای استمرار در
زیان است و به معنای
هلاکت و نابودی نیز آمده است.
(وَ مَا ظَلَمْنَاهُمْ وَ لَكِن ظَلَمُواْ أَنفُسَهُمْ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ مِن شَيْءٍ لِّمَّا جَاء أَمْرُ رَبِّكَ وَ مَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ) (ما به آنها
ستم نكرديم؛ بلكه آنها خودشان بر خويشتن ستم روا داشتند؛ و هنگامى كه فرمان مجازات پروردگارت فرا رسيد، معبودهايى را كه غير از
خدا مى‌خواندند، آنها را نجات نبخشيدند؛ و جز بر هلاكت آنان نيفزودند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: تتبیب از مصدر
تبب به معنای تدمیر و هلاک کردن، و در اصل به معنای
قطع است، و این معنا را افاده می‌کند که چون به خاطر گناهی که مقتضی عذابشان بود (یعنی به خاطر بت پرستیشان) احساس نزول عذاب نمودند، به بت‌های خود
التجاء برده، درخواست رفع
بلا نمودند، و چون این التجاء و درخواست، خود
گناه دیگری بود، لذا باعث شد که عذابشان شدیدتر شده با عقاب سخت‌تری هلاک گردند. بنابراین، نسبت دادن هلاکت به آلهه آنان نسبت مجازی است، و هلاکت بطور حقیقت منسوب است به
دعا و التجای ایشان به آنها. و التجاء در حقیقت قائم است به داعی، نه به مدعو.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تَتْبیبٍ»، ص۱۱۹.
