تَبوءَ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَبوءَ: (اَنْ تَبُوءَ بِاِثْمی)«تَبوءَ» از مادّه
«بواء» به معنای بازگشت است.
(إِنِّي أُرِيدُ أَن تَبُوءَ بِإِثْمِي وَإِثْمِكَ فَتَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ وَذَلِكَ جَزَاء الظَّالِمِينَ) (من مى‌خواهم تو بار
گناه من و گناه خود را بر دوش كشى؛ و از دوزخيان گردى. و همين است سزاى ستمكاران!»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(إِنِّي أُرِيدُ أَنْ تَبُوءَ بِإِثْمِي وَ إِثْمِكَ) معنایش این است که من می‌خواهم وقتی از کنار جنازه‌ام برمی‌خیزی به این حالت بر خیزی که هم گناه مرا به دوش بکشی و هم گناه خودت را و اینکه می‌گویند: انکرت باطلها و بؤت بحقها معنایش این است که من
باطل آن را انکار کردم و
حق آن را به گردن گرفتم و بنا به گفته وی تفسیری که در بالا برای کلمه تبوء (از بعضی
مفسرین نقل کردیم که گفتند تبوء به معنای ترجع است، تفسیر به لازمه معنا است نه به معنای کلمه). و مراد از اینکه مقتول گفته بوده:
(اَنْ تَبُوءَ بِاِثْمِی وَ اِثْمِکَ) این بوده که گناه مقتول به وسیله
ظلم منتقل به قاتلش شود و سر بار گناه خود او گردد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تَبوءَ»، ص۱۱۸.
