تهدیدهای منافقان (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

نَفَق، ايجاد سوراخى در زمین است كه راه رهايى داشته باشد -همانند سوراخ موش‌- پايان يافتن و از بين رفتن. نفاق عبارت است از داخل شدن در شرع و دین از راهى و خروج از آن از راه ديگر، اظهار اسلام با اهل آن و مخفى كردن غير اسلام در درون، ظاهر و باطن متفاوت داشتن، دورویی، ریاکاری. نفاق هم در ایمان است، هم طاعات، هم معاشرت با مردم. نفاق اعمّ از ریا است‌ در این مقاله آیه مرتبط با تهدید پيامبر صلى‌الله‌عليه‌وآله توسط منافقان بررسیی می‌شود.

---

تهدید منافقان به اخراج پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله از مدینه:
يَقُولُونَ لَئِنْ رَجَعْنا إِلَى الْمَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَّ وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ لكِنَّ الْمُنافِقِينَ لا يَعْلَمُونَ. آنها مى‌گويند: اگر به مدينه بازگرديم عزيزان ذليلان را بيرون مى‌كنند، در حالى كه عز ت مخصوص خدا و رسول او و مؤمنان است، ولى منافقان نمى‌دانند.

اين همان گفتارى است كه از دهان آلوده" عبدالله بن ابی" خارج شد، و منظورش اين بود كه ما ساكنان مدينه، رسول الله صلى‌الله‌عليه‌وآله و مؤمنان مهاجر را بيرون مى‌كنيم، و مراد از بازگشت به مدينه، بازگشت از غزوه" بنی المصطلق" بود .
درست است كه اين سخن از يك نفر صادر شد، ولى چون همه منافقان همين خط و مشى را داشتند قرآن به صورت جمعى از آن تعبير مى‌كند و مى‌فرمايد:يقولون ... (آنها مى‌گويند).
سپس قرآن پاسخ دندان‌شكنى به آنان داده، مى‌گويد:" عزت مخصوص‌ خدا و رسول او و مؤمنان است ولى منافقان نمى‌دانند" (وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ لكِنَّ الْمُنافِقِينَ لا يَعْلَمُونَ‌).
تنها منافقان مدینه نبودند كه اين سخن را در برابر مؤمنان مهاجر گفتند بلكه قبل از آنها نيز سران قریش در مکه مى‌گفتند: اگر اين گروه اندك مسلمان فقیر را در محاصره اقتصادی قرار دهيم، يا از مكه بيرونشان كنيم، مطلب تمام است! امروز نيز دولتهاى استعماری به پندار اينكه خزائن آسمان و زمین را در اختيار دارند مى‌گويند ملتهايى را كه در برابر ما تسلیم نمى‌شوند بايد در محاصره اقتصادى قرار داد تا بر سر عقل آيند و تسليم شوند! اين كوردلان تاريخ كه شيوه آنها ديروز و امروز يكسان بوده و هست خبر ندارند كه با يك اشاره خداوند تمام ثروتها و امكاناتشان بر باد مى‌رود و عزت پوشالى آنها دستخوش فنا مى‌گردد.
به هر حال اين طرز تفکر (خود را عزیز دانستن و ديگران ذلیل، و خود را ولى نعمت و ديگران محتاج شمردن) يك تفكر منافقانه است كه از غرور و تکبر از يك سو، و گمان استقلال در برابر خدا از سوى ديگر، ناشى مى‌شود، اگر آنها به حقيقت عبودیت آشنا بودند و مالکیت خدا را بر همه چيز مسلم مى‌دانستند هرگز گرفتار اين اشتباهات خطرناك نمى‌شدند.

---