تنهای پنجابی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
واژه
تنها تخلص عبداللطیفخان (د ۱۱۱۶ق/۱۷۰۴م) از شاعران پارسیگوی
شبه قاره است. وی را به داشتن طبع روان و تخیل شاعرانه و توانایی در
انشاء ستودهاند.
تنهای پنجابی (د ۱۱۱۶ق/۱۷۰۴م)، عبداللطیفخان معروف به
تنهای پنجابی متخلص به «
تنها» شاعر روزگار
اورنگزیب عالمگیر (حک ۱۰۶۸-۱۱۱۸ق). وی خواهرزاده و شاگرد
میرزا جلال اسیر شهرستانی بود.
تنها که پس از تحصیل مقدمات و آموختن فنون
ادب نزد علمای اصفهان، مراحل مختلف دانش و مدارج
اجتهاد را نزد دایی خویش پیمود، در علم و دانش بهویژه در فنون
شعر و ادب به پایگاهی بلند دست یافت.
وی در عهد عالگمیر از
ایران به
هند مهاجرت کرد.
و به دربار این پادشاه راه یافت و مورد توجه قرار گرفت و به مقامهای مهم اداری از جمله دیوانی چند شهر
کابل،
لاهور و
کشمیر رسید.
از دوستان
تنها میتوان از
محمدعلی تنها،
و از شاگردان وی میتوان از نصرتالله خان نثار و محمدنظام معجز یاد کرد.
تنها در کشمیر درگذشت.
وی را به داشتن طبع روان و تخیل شاعرانه
و توانایی در انشاء (نوشتن)
ستودهاند.
دیوان وی به گفتـۀ صاحب
مجمع النفایس مشتمل بر ۲۰۰، ۱ بیـت است،
که از این مجموعه ۷۶ بیت در تذکرۀ شعرای کشمیر
و
تنها ۴ بیـت در مجمع النفایس
ثبـت و ضبط شده است.
(۱) آرزو، علیخان، مجمع النفایس، به کوشش عابد رضا بیدار، پتنه، ۱۹۹۲م.
(۲) ابراهیمخان خلیل، علی، صحف، به کوشش عابد رضا بیدار، پتنه، ۱۹۷۸م.
(۳) اصلح، میرزا، تذکرۀ شعرای کشمیر، به کوشش حسامالدین راشدی، کراچی، ۱۳۴۶ش.
(۴) سرخوش، محمدافضل، کلمات الشعراء، به کوشش صادقعلی دلاوری، لاهور، ۱۹۴۲م.
(۵) شفیق، لچهمی نراین، شام غریبان، به کوشش محمداکبرالدین صدیقی، کراچی، ۱۹۷۷م.
(۶) عظیمآبادی، حسینقلی، نشترعشق، به کوشش اصغر جانفدا، دوشنبه، ۱۹۸۱م.
(۷) گلچین معانی، احمد، کاروان هند، مشهد، ۱۳۶۹ش.
(۸) گوپاموی، محمدقدرتالله، نتایج الافکار، به کوشش اردشیر خاضع، بمبئی، ۱۳۳۶ش.
(۹) کشن چند، اخلاص، همیشه بهار، به کوشش وحید قریشی، کراچی، ۱۹۷۳م.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «تنها»، شماره۶۱۳۶.