تَناهی (مفردات‌قرآن)

تَناهی‌ (به فتح تاء) از واژگان قرآن کریم به معنای نهی کردن هم‌دیگر و نیز ترک کردن است.

تَناهی‌ به معنای نهی کردن هم‌دیگر و نیز ترک کردن است.

به موردی از تَناهی‌ که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(كانُواْ لا يَتَناهَوْنَ عَن مُّنكَرٍ فَعَلُوهُ)
«از کار بدی که کرده بودند هم‌دیگر را نهی نمی‌کردند یا کار بدشان را ترک نمی‌کردند.»

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۷، ص۱۱۷.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ط دار القلم، ص۸۲۶.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۱، ص۴۲۶.
۴.	↑ مائده/سوره۵، آیه۷۹.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۶، ص۱۱۳.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۶، ص۷۸.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۷، ص۱۴۰.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۳۵۷.