این تفسیر در یک مجلد بزرگ به فارسی و به نام تفسیر آیات الائمة است. مفسر آن را بر مذاق اهل عرفان و تصوف نگاشته و در ۱۲۷۴ ق از نگارش آن فراغت یافته است. مـؤلـف ایـن اثر را به قواعد جفر و استخراج آیات قرآن کریم از طریق زبر و بینات در اثبات امامتحضرت علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) و ائمه اطهار (علیهم‌السّلام) آغاز نموده است. و آن شامل یک مقدمه در شرح و بیان احاطه قرآن کریم به تمام علوم می‌باشد. سـپـس مـی گوید که امامت ائمه اطهار (علیهم‌السّلام) در قرآن کریم به طریق اشارات و رموز یاد شده ولی تصریح به امامت ائمه اثنی عشر نگشته است. مـفـسر به زبان عربی و کتب عهدین قدیم و جدید کاملا آشنائی و تسلط تام داشته است و در باب پنجم از این تفسیر از کتاب تورات و کتاب زبور و صحیفهدانیال و سایر کتب و رسالات عهدین در اثبات امامت حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) و ائمه اثنی عشر (علیهم‌السّلام) استفاده کرده است. و نیز عباراتی را به خط فارسی و زبان عبری ذکر نموده است.
