مراد از «امر به طبیعت» این است که آمر هنگام امر کردن، « طبیعت مامور به» را در نظر گرفته و به افراد توجهی ندارد. در تعلق امر به طبیعت یا فرد، میان اصولی‌ها اختلاف است، و در این باره سه دیدگاه وجود دارد: ۱. متعلق اوامر، طبایع است؛ ۲. متعلق اوامر، افراد خارجی است؛ ۳. متعلق اوامر، طبایعی است که مرآت (آینه) برای افراد (حصه‌ای از طبیعت) می‌باشد.
ثمره نزاع در تعلق امر به طبیعت یا افراد، در مواردی هم چون اجتماع امر و نهی ظاهر می‌شود، مثل: نماز در مکان غصبی که در صورت تعلق امر به طبیعت، اجتماع امر و نهی جایز و در صورت تعلق آن به افراد، اجتماع امر و نهی ممتنع است.
برخی از اصولی‌ها مثل مرحوم « محقق اصفهانی » معتقدند نزاع تعلق امر به طبیعت یا فرد، فلسفی است، اما برخی دیگر مانند مرحوم « امام خمینی » اعتقاد دارند نزاع عرفی است.
